Zeg me, hoe lang kun jij in de tuinstoel zitten
met je gezicht naar de zon, met je kont stevig
en stil op de horizontale plankjes, zonder een
kantelbeweging of een aanzet daartoe? Hoe lang kun
jij vrij van gezichten en verlangens en dromerij
met je lippen ledig langs de trillucht strijken
en van wat je proeft de vertaling bestrijden
met bevallige ontploffinkjes in je hersenstam, niet
op afroep, maar vanzelf wegebbend als een branding
waar je langzaam vandaan sjokt? Hoe lang kun jij
de kwakende eenden vlak achter je moeiteloos laten
aansluiten bij je eigen gekwaak in een gapende
nederlaag eindeloos dralend bij je meest inactieve
hersenkwab? Hoe lang? Hoe machtig? Hoe verachtend?

Hoe van-je-retteketet-ik-ben-ik-ben-net-zo-goed-niet?