voor Diana H.
De laatste keer dat ik het voor me zag – een reden, een doel – kan ik niet
meer terughalen.
Ik moet toen nog plannen hebben gehad en opdrachten die uit die
plannen voortvloeiden.
Er zullen destijds nog emoties in het spel zijn geweest bij slagen en falen.
Ik vermoed dat ik meerdere malen een slag sloeg en bepaalde
bloedlichaampjes dansten.
Er waren vast en zeker mallen van dramatiek waarin ik verdween of tegen vocht.
Er was zonder enige twijfel een gelijk of een droom die niemand zag en ik meende
te zien.
Ik kan ook mijn stappen niet meer terughalen, maar ik durf te wedden: ze
gingen gezwind.
En de woorden die ik sprak leken vast op gympen die bezig waren een pad te pletten.
Echt weten doe ik het niet meer, maar ik weet toch dat als ik tegen een muurtje leunde
ik dat toen als de opmaat zag naar een nieuw hoofdstuk naar enigerlei apotheose.
Dat ik dit allemaal meen te weten, is maar aan één ding te wijten: wat toen was is weg.
Als ik nu tegen een muurtje leun, kijk ik naar mijn schoenen en zijn alleen al de veters in
staat om me mezelf in veters te laten verliezen en mij zodoende af te leiden
van de hoofdzaak dat ik al jaren elke hoofdzaak feilloos ontleed en ontken.
hallo Hans, ik heb je hopelijk niet afgeschrikt, om te schrijven,
trek je mijn negatieve commentaar niet al te veel aan. Ik plaats wat ik denk, ik zeg het maar
als je altijd mooi goed lees, dan kom je meestal niet veel verder,
met de vriendelijke groet,
Diana Hoogenraad
Hans,
Vergeet het leed dat Diana heet!
Nog even, het gedicht lokt, er zitten warempel mooie poëtische zinnen in, ik lees je gedicht nu anders dan de eerste keer, heb jij dat ook wel eens dat je een gedicht na meerdere keren lezen, dat je het dan weer anders versta? je hebt vast mooie schoenen, stel ik mij zo voor,
misschien wel van die smalle puntige glimmende neuzen, met twee kleuren,
zo stel ik me jou voor met twee neuzen,
ik schaam me voor mijn beperkte versjes,
gaat meestal over vleugeltjes
Hallo Hans, ik wil je bedanken, dat je dit stuk voor mij hebt geschreven, alleen voelt het niet zo, het is pratend op schrift tegen jezelfgericht. Het is verstandelijk bedachtzaam met een verklaring meen ik geschreven. Het woord der letteren, ik lees best wel knappe stukken, ik mis er wat in. Het simpele is moeilijk, perfectie is clique, makkelijker, het is makkelijker een perfectionist te zijn dan simpel. Die schoeveters je kan er in verstrikken, instapschoenen zijn makkelijker, weg met veters en stropdas, gooi je hart open, helemaal los,
met de vriendelijke groetjes, tot schrijfs
Diana