Weet jij wel wat voor dag het vandaag is?
Jawel, donderdag, hoezo?
Nee, de datum bedoel ik.
De elfde?
Ja, precies, mijn zus is vandaag jarig. Niet op de kalender gekeken?
God, nooit aan gedacht.
We gaan er zaterdag wel naar toe!
Ik zeg toch niks?
Daarom.
Op het toilet hangt een verjaardagskalender van Marjolein Bastin,
de zus van Rien Poortvliet, die heel aardig vogeltjes, bloemetjes
en bijtjes kan tekenen, maar op het onzalige idee is gekomen dit
op onze verjaardagskalender te demonstreren.
Achter de elf staat in schoon schoolschrift de naam van haar zus.
De spanning stijgt. Wie moet drinken en wie mag rijden.
We zijn er snel uit. Zij mag drinken, want het is haar zus
en dus mag ik rijden. We lachen nog terwijl het volgende
dilemma zich aandient: het cadeautje
Een boek?
Ach nee, ze lezen niet.
Een boeket bloemen?
Welnee, iedereen geeft al bloemen.
Een mooie vaas om al die bloemen in te zetten?
Ton, uw respons spant de kroon!
Ik vind het geen gedicht maar gewoonweg een verhaaltje. Ik word niet poëtisch geraakt of meegenomen. Wel een interessant thema omdat het zo herkenbaar is voor iedereen.
Ton Kurstjens
En dat is nou precies de kunst van een Schrijver om een saaie verjaardag zodanig te beschrijven dat men vergeet dat het om een saaie verjaardag ging.
Maar daar is vanzelfsprekend fantasie voor nodig!
Enne, “Diana Hoogenraad” is haar naam!
Verjaardagen zijn saai!
En Haarlak Toverdraad, laat die beurt maar zitten!
Ja, het gedicht is te uitvoerig, Jan.
Ziehier de kern van de zaak, het is maar een suggestie.
Wie moet drinken en wie mag rijden.
Zij mag drinken, want het is haar zus.
We lachen nog terwijl het volgende
dilemma zich aandient: het cadeautje
Een boek?
Ach nee, ze lezen niet.
Een verjaardagskalender van Marjolein Bastin?
Hebben ze al.
Oef, tegenbezoek als wij verjaren.
Een boeket bloemen?
Welnee, iedereen geeft al bloemen.
Een mooie vaas om al die bloemen in te zetten?
ik kan er geen gedicht uit halen,
tegenwoordig willen de mensen een envelop,
volgens mij heb jij een goeie beurt nodig,
saai!