vergezicht – bob elias
vanuit haar stoel
dicht bij het raam
kijkt ze over de velden,
weerspiegeling van
braakliggende akkers
achter haar ogen
waar oude bekenden
ooit verwaaiden,
haar gelaat
bleek en verlaten,
het licht dat langzaam
achter de einder verdwijnt.
Tot >ooit verwaaiden< las ik dit graag, daarna ging het gedicht als een nachtkaarsje uit.
haar gelaat….waarom niet haar gezicht?
en ja, die einder, heb je die wel nodig?
Rakend mooi.
Nu je het zo zegt, vind ik ‘gezicht’ denk ik ook beter. Ik ben ook niet helemaal blij met dat ‘ooit verwaaiden’, moet nog iets mee gebeuren.
Met die ‘einder’ heb ik zelf niet zo’n moeite.
Dank voor de feedback!
het licht dat
langzaam verdwijnt.
‘Achter de einder’ is m.i. te veel!