voor Woody Allen

De dichter werd gebeld voor een interview.

Het was in de context van een bepaald thema
waar hij naadloos in scheen te passen, of zoiets…

‘We zouden zeer vereerd zijn als u
naar de studio kunt komen,’ sprak een
nogal bekakte dame.

En – ‘natuurlijk, meneer, dat spreekt voor zich!’-
kon in verband met dit belangwekkende verzoek
een taxi worden geregeld, heen en terug…
Inclusief tien consumptiebonnen.

‘Niet dat het er iets toe doet,
maar ik ben een enorme liefhebber
van uw stijl en onderkoelde humor!’

‘O ja?’ zei de dichter. ‘Ik doe maar wat.’

Ondertussen staarde hij op de bank
naar zijn blote en behaarde benen
en naar zijn stijve pik die hij
behoorlijk had opgewarmd.

Hij verzon ter plekke dat hij nogal last van zenuwen had,
vroeg of ze op korte termijn langs kon komen
voor een inleidend lesje interviewtechniek.

En ze reageerde half hysterisch, op een manier zeg maar

die perfect paste in de B-film die de dichter zo hard
van zijn leven aan het maken was.