vallende nacht – dianne soeters
Als dan het laatste licht
uitgaat, liggen wij en kijken
naar de sterren. Soms
raken ze los. We houden ze
achter in een handvol
wensen, volgen de samenstand
van tekens; de dierlijke leest
waarvan de aard op ons lijf
geschreven staat:
als de horens stoten
schiet de hemel los
in een ander
vonkend perspectief.
Wat een (h)eerlijke ontdekking, deze Krakatau op deze eerste lentedag! voor mij dus letterlijk: een nieuwe lente én een nieuw geluid.
Hoe kwam ik hier? Gelukkig maar! Via Poëzierapport en Paul Verbruggen uit de Sandwichreeks van Gerrit Komrij? Of hoe via via? Doet er niet toe. Ik ben er en blijf er! Dat ik niet eerder kwam, is onbegrijpelijk. Een hoorn des overvloeds. Heel veel succes!
Meer dan aangenaam. Verrassend verfrissend.
Met prille lentegroeten van janien van The Sausage Machine