Mijn vader rookte met enige stijl
zijn met teer besmeurde pijp, bruin doorbrand.
Joeg gretig, als was ‘t voor zijn zielenheil,
de witte slierten door het hele pand.

Geen wilde shag uit een exotisch land
maar eerlijke tabak, grof versneden.
En zo bleef hij hondstrouw, deed hij gestand
aan zijn banale dwangmatigheden.

De pijp is uit , een kleine brand vermeden.
Als stille getuige siert ze de kast
Mijn vader, veel te jong overleden,
verdwenen, maar zijn beeld onaangetast.

Kleinkinderen staren naar ‘t relikwie
met open mond en vragen : Opa wie?