twee palen – eric van hoof
twee geblakerde palen,
koppen wit,
als mijn ouders op het strand
malen de zee tot tijd
die neerstort in eenheden
en op het zand uitsterft
die geulen slijt
in vaste cadans
er is niet veel veranderd
ik kokkel een mening en
jij kwalt nog steeds
en we happen nog steeds naar adem
iedere keer als we droogvallen
…
ik trap tegen een verweerd blikje
corrosie als verandering
is voedsel voor hangvogels
en de meeuwen vliegen nog steeds
tussen de doffe bel van de haven en hier
en ik ben nog steeds ik
Bedankt voor het opnemen van mijn gedichten 🙂
Er staan hier mooie dichtnamen dus het is bijzonder leuk om er tussen te staan.
Geweldig leuk je hier te treffen!
Maar dit gedicht man! steeds steeds steeds steeds – 4x is wel een beetje veul. Met respect, ik denk dat dit nog wel wat aandacht mag hebben.
Hartelijke groet,
Sunshine T
@Sunshine,
Die herhaling versterkt wel de sleur, het ‘negatieve gevoel’, die door herhaling kan ontstaan.
Het gedicht is een aanklacht, geen ode aan…
– Tenminste, dat lezen we er in. –
@ Sunshine & Admin > dit gedicht is inderdaad zeer zeker geen ode. Er zit een sterk element van herhaling in, zonder dat ik complete zinnen wilde herhalen, die oa naar voren komt door het gebruik van ‘steeds’; eigenlijk letterlijk als ‘steeds weer’