loopt het pad
hot en her, de dagen zot
het gemoed der hemellozen
verschikkend. Wortelvingers kraken
plaveisel tot moeras. Omhoog wijzen
knoken uit een na-vlezend been, verrot

De zon zet haar zinnen op de horizon
verlicht de ruiters die rij na rij hun sporen geven
hun reeds verloren leven veel te kort

En hij
fluit het deuntje
van de vergeten god, zingt hosannah
boven het vederlichte mos, sjort
uit zijn veel te lichte gordel
het zwaard los, bot
intussen
door