Daar zit je dan, geheel onverwacht
door onkruid omgeven mooi te zijn
in een tuingedicht, zo onveilig met
je blote armen en je mooie avondjurk.

Je nipt, je denkt, je schenkt nog eens bij,
een ster doet je over een steelpan spreken
en onder de aanzettende wind buigt riet
en bamboe, het zevenblad zo gewillig

dat het je enkels streelt
en jij jezelf vergeeft.