tot zover en bedankt voor alle vis. – brigje otterloo
je missen
en dan zeggen dat er
nooit meer iets als toen
zoals je hier ligt;
een incontinentaal
plat op een kussen
je hoofd een uitgebloeide
bloem waartussen zich
een adem vleit
wanneer de laatste
komt weet je niet
je pols al haast
te dun om aan te
voelen je ogen
kijken uit
de kassen
je moet
gaan vliegen
liefste
moet gaan vliegen
vlieg maar uit.
BO heeft goed praten met dit pluimje de wolken in te sturen.
Zij, sinds kort de Supervrouw wil af van dit lief. Ik las het ooit bij een andere dichteres:
“door de holen onzer open ogen
staart onze ziel je altijd en voordurend aan.”
Dit was zeker nadat haar lief gesneuveld was op het slagveld van een onzinnige oorlog.