Hoe hoog nog kan het dak
mijn schreeuw de wind doorklieven
de tijd voorbij gereisd
een zucht in lucht bewaren
een wachtwoord vol met hoop
houw ik uit grauwe muren
de hamer vastberaden
de code in jouw kleur
ik oefen baringsweeën
als wou ik jou opnieuw
als zouden twijfeltouwen
jou nimmermeer verstrikt
mijn hand omvat de rand
waarop je glimlach wankelt
het glijden onvermijdbaar
tot daar waar wind zich keert.
P.S. Ze zou als het ware de tijd willen terugdraaien en alles over willen doen om maar niet dit moment te hoeven meemaken van nieuw verval, en dan misschien met een slechtere afloop.
J.
Hey Martin,
Dank voor jouw reactie.
Ik zou niet weten waarin ik dat zou moeten veranderen, want het geeft voor mij namelijk exact weer waar het om gaat.
Het gaat hier om een kind wat door zijn kwestbaarheid makkelijk te beinvloeden is en zodoende een makkelijke prooi voor de onderwereld. Hij zit nu “vast” en komt straks vrij maar zal zeer spoedig dezelfde misstap maken. Hij raakt dan letterlijk in de war tussen verstand en gevoel.
Ik zou dit niet kunnen veranderen denk ik…….
Maar ik zal er nog eens over nadenken.
Groetjes J.
dit treft me, het doet me kijken naar mijn eigen open wond.
al stok ik wel een beetje bij de derde strofe:
“als wou ik jou opnieuw
als zouden twijfeltouwen
jou nimmermeer verstrikt” (?)
ik zou dat veranderen. maar goed, ik ben jou niet.
desalniettemin, graag gelezen.