Na jaren kan ik het opnieuw oproepen:
Een veld vol sneeuwvlokken, een fiets zonder wielen
Daar gedumpt door de vader die mij wilde vermoorden
De bejaarden plakten als kerstdecoratie aan de ruiten.

De muziek schalde uit de headphones
In de sneeuw klonk het intiemer, minder macho
Hij klopte op zijn borst en beschuldigde mij van plagiaat
Ik probeerde hem af te leiden met een sprookje dat
Mijn grootmoeder mij had verteld voor het wakker blijven.

Hij heeft geluisterd, zijn vuisten werden reumatische klauwen
Op zijn knieën zag hij er lachwekkend uit
Als een trol zonder vloeken, zonder schoenen heeft hij mij verlaten
Het sprookje was al lang uit toen de sneeuw opnieuw kraakte.