Dali’s Mae West kijkt mij nieuwsgierig aan;
een beetje norsig, haar blik gericht
op diepgang, al lijken de lijnen

de vloer met haar aan te vegen,
haar ogen loken schitterverten,
brokaat omlijst en in gekrulde tijd.

Ik sta. Hier. Bij. Stil. Gedempt in licht
dat meer in licht wil zijn dan slechts
museumschijn; zat het mij maar net zo

Mae, denk ik dan, ik wou dat ik twee
vrouwen was ~ één om mee te hangen,
en één om eigen licht mee op te doen.