Hoeveel is naar de zijkant van mijn bewustzijn gegleden
nu ik al een paar uur onafgebroken aan de muren
van een winkelcentrum denk?

Het winkelcentrum dat ik ooit zo koortsachtig
gebouwd heb zien worden,
ik weet niet meer waar.

(Rode bakstenen,
kaarsrecht ingemetseld
door elegante laagjes specie.)

Biedt niks anders zich aan om aan te denken?
Hoe is dat mogelijk?

Of hebben de muren van dat ene winkelcentrum
een speciale kracht, een symbolisch surplus?

Verder onderzoek naar dit incident lijkt dringend nodig,
maar ik vier vooral de liefde voor die anonieme muren
(ontroerend dat er op afstand intens aan ze gedacht wordt!)

en zet kalm een kopje thee.