the thing – stefan van hoek

Stoïcijns in de rij blijven staan als er een extra kassa opent, is zeg maar helemaal
mijn ding.

Oliemaatschappijen benaderen om ze aan te bieden tegen een marktconforme prijs oplaadpunten voor elektrische auto’s te saboteren, is ook best wel helemaal mijn ding.

Een dag op een metrostation verblijven en telkens als er een metro arriveert mij per roltrap naar beneden laten transporteren, is gewoon een guitig ding.

’s Ochtends een Brabantse streekbus binnenstappen, salueren, ‘jij zult je principes nooit verloochenen’ tegen de chauffeur gillen en doodgemoedereerd zo ver mogelijk achterin gaan zitten, is een keileuk ding.

Dagelijks 12 maal dierenleedlijn 144 (een gros) bellen als ik aan mijn dozijn oesters bezig ben, is zeg maar voor alles een culinair ding.

Resterende teentjes knoflook omdat een recept gebruik van één half teentje knoflook vermeldde aanbieden op www.marktplaatsvanhalveteentjesvoorburgeroorlog
slachtofferkindjesdietoevallignogeenhalveteenkunnengebruiken.com
is zeg maar een digitaal in plaats van analoog ding.

Mensen charmant uitmaken voor ‘stuk uitgekotst halal vlees van Turks varken’ zonder dat op het Nederlands Koningshuis te betrekken, is gezien de samenstelling van voornoemd koningshuis zeg maar ook wel een beetje een Argentijns ding.

Tournedos Rossini met truffels en een fles Domaine de la Janasse – Châteauneuf-du-Pape – Chaupin uit 2007 bestellen bij de shoarmazaak om de hoek en onverrichter zake keihard lachend huiswaarts keren, is zeg maar meer een Nederlands dan een Turks ding.

Mijn shariarecht misbruiken door met een levend biggetje aan de lijn islamitische slagerijen binnen te gaan en te zeggen dat ik de Arabische lente kom vieren, vormt een waar spektakel, maar is uit diervriendelijke motieven slechts voor de helft mijn ding.

Pogen met biljarten one hundred and eighty te stoten is vanwege mijn in de weg hangende bierpens zeg maar bepaald niet mijn ding.

“Regelmatig plotseling ‘Rita Corita’ typen tijdens vergaderingsnotulen is een uiterst aparte, zelfs prijswinnende variant van het syndroom van Gilles de la Tourette”, fluisteren in het oor van meisjes met wie ik in de bioscoop vertoef, is zeg maar enigszins mijn ding.

“Wat een fantastische poëzie. En hoe is het verder met je dyslexie?” mededelen aan Dichters des Vaderlands is zeg maar voor 99 procent mijn ding.

Als recensent humoristen die op de lach mikken compleet afserveren, is zeg maar voor 100 procent mijn ding. (Er staat toch compleet?)
 
 
Van die dingen, van die dingen.

Laat een antwoord achter aan Jan Holtman Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Recente bijdragen

Recente reacties

Cookies?
Cookies = OK