Ik voel me als een erwt in een blik
geconserveerd door de dingen om me heen
Terwijl ik het liefste wil rotten
tot een pusserige, slijmerige drap.

Houdt de omgeving me vers en knapperig
De tijd tikt maar door sinds ik gedolven ben
uit het zaad van mijn vader en het ei van mijn moeder
wacht ik,

Als al het andere wil ik vergaan in
de zinloze toekomst van het evenzo zinloze leven
in het zo zinloze bestaan, waarvan ik het etiket
“Tenminste houdbaar tot…” niet goed kan lezen

“Tenminste” staat er in ieder geval op dus
ja, misschien duurt het nog wel langer.
Ik leg me er bij neer, en accepteer dat
mijn rotting nog lang uit blijft, ook al wordt het alsmaar wranger

En dan denk ik vaak, wat maakte mij een erwt?
en ben ik daardoor voor mezelf zo hard in plaats van slap?
Dus dan sluit ik mijn ogen en droom ik
van een bestaan als abrikoos op sap.