In het water in het bad
zie ik de kringen onder mijn ogen,
een veld narcissen bij mijn hoofd.

Mijn buik valt in gedeelten uiteen,
klaar om gestileerd tenonder te gaan.

Het witte steen van de kuip is ongeduldig.
Het smacht naar licht,
het smeekt om vuil –
iets om te weerkaatsen,
te laten zien hoe het hier toegaat
als het nacht is en iedereen slaapt.

En in de spiegel deze stem:
‘Vergeet niet, behaarde prins,
dat zolang ik leef
er een plaats is waar je thuis kunt komen.’

Dit water, deze bloemen onder mijn ogen:
een vredig veld van vreselijk vocht,
klinkend bloesemend bloed.

Als ik een drinker was…
maar er slaapt een mens onder mijn adem.