Steeds sneller draaide de oerzon om zijn as
veroorzaakte een implosie in de ruimte
brak in stukken en verdampte tot gas
Sommige dingen gingen sneller dan het licht
niets wat vast stond, wat nog werkelijk was
een nieuwe jonge zon nam zijn plaats
gaf de ruimte een nieuw gezicht
Ons huis, onze aarde kreeg vorm
veranderde van gas naar vast
water daalde neer, maakt het land nat
vruchtbaar voor de groei van gewas
Nu zes miljard jaar later
kijken en luisteren we
met nauwkeurige resonantietelescopen
naar oude en nieuwe sterren
Voelen ons oppermachtig,
willen het nadoen
en houden ons hart vast.
Resultaten voor het trefwoord zwaartekracht
stel nu dat hemel en aarde
elkaar de hand reiken
dan zou de horizon
onder zwaartekracht bezwijken
zou meerstemmig grijs
in gevecht zijn, met daglicht
dat land en lucht zou vervagen
tot een spichtig enkelvoudig gezicht
en als strand zou vluchten voor de storm
lagen witte beenderen in een kring
gewassen door het brein
van gezandstraalde herinnering
het tuinpad zal nog bladeren verzamelen
regen zal nog wegwassen wat niet tijdig kon verdwijnen
ook al heeft september zijn schaduw geworpen
ook al lijken wolken opgedroogd in rookgordijnen
er zullen nog doden te betreuren zijn
verse aarde zal weer wonden onder duister bedelven
monden zullen zich om ingeslikte woorden snoeren
een ogenblik lijkt het zwijgzame lichaam de rust zelve
de einder buigt nog altijd voor zwaartekracht
de hemel zinkt nog steeds in het water van de oceaan
en nog steeds gebeurt wat niemand verwacht
ook al weet ik niet wat, maar iets blijft bestaan
Helder hangt een druppel
aan een tak, een parel zonder
oester, een parel zonder schelp
Schijnbaar leeg en schoon lijkt het;
vanachter de de schijn bedriegt het gezicht
Een beperkt vermogen om de wereld
te zien in een druppel, een
stukje vocht
De tak beweegt en levert de druppel
over aan de zwaartekracht
recht, als langs een liniaal getroken,
verdwijnt het kleine water
in de grond
Een tijdelijke bestemming met een
chaotisch doel, met een
onbekende samenhang
de wind krast ravenzwart
tot woelende matras het gras
dat een eeuw geleden
praalbed was voor haar
die de zwaartekracht ontsteeg
van wie ik niet meer ruiken
kan de geuren van haar huid
en niet meer proeven de
zilte druppels van haar lijf
van wie de kleine lach
die elke storm deed liggen
is verstomd en zich alleen
nog horen laat als de wind
zijn krassen staakt en
met mij huilen wil
vlees dat zich zo verzoveelvoudigd heeft
gedoemd tot geen beweging meer
dan doodgaan
is
bed dat volstroomt met obees die zich
voor wat nooit zijn laatste maal is legt
een mens die uit zijn huis gehakt moet worden
is
spektakel op tv
we voelen oh wat voelen we
maar net niet vol genoeg ontzettend met hem mee
of haar
als er geen zwaartekracht bestond op aarde
stegen zij vermoedelijk tot hoogste hoogten
passeerden zij gemakkelijk de volle maan
uit de overvolle hokkenwagens
steken dierendelen
krulstaarten en bleke oren — kale kippenhalzen
elkaar tot bloedens toe naar onze kroon
ironisch is het woord allang niet meer
het is het mededingen
waarin de hoon zich zegt
de dithyrambe ongehoord is en vergaan
wat nou ziel
onder de arm
van vier hoog
zie ik het
voetvolk
het geworstel
met de ledematen
de zwaartekracht
zielen zeulen
lichamen rond
tong
van vuur
omsingeld
door
soldaten
en de muur
raadsels
dragen
het
gezang
de gouden
stromen
en steeds
weer de
ondermijnende
zwaartekracht
zet eenieder
tegenover
elkaar
Ze komen tesaam
De Reuzen.
Het varken is geslacht,
ze vieren feest, de mobiel
rinkelt op het bevlekte
tafelkleed,
ikke-pikkerike-ik,
de overspelige ogen:
zwaartekracht ligt
op hun lippen, ze
bekokstoven, hoe
in boeien te slaan,
terwijl mijn tong
de bitterheid proeft van
Niets is hun Heilig.
tegen de zwaartekracht
dat is waar een zweefmolen om draait
en ik maar bellen blazen die wegdrijven
en ik er achteraan gelukkig worden
sporadisch vallen er zebra’s uit de lucht
je ziet ze ook niet aankomen,
gecamoufleerd als ze zijn
en wie kijkt er in deze tijden nou nog ergens van op?
Recente reacties