Je veegt je straatje schoon
van poëzie
Blad voor blad veeg je
bij elkaar het zuurstof dat
woorden doet ademen
Je raapt ze op
sluit ze op van
licht verstoten
Laat ze rotten in een bak
om ze volgend jaar uit
te strooien om
nieuw blad te creëren
En poëzie te laten floreren
Ik vervang de afvalzak,
doe de afwas, de was, boodschappen,
eet en drink.
Leegte, leegte, leegte.
Het leven gaat door.
(Als een stampende motor vol met benzine.)
Ik zet de computer aan, de tv,
youtube, teletekst.
Deuren en ramen open. Frisse lucht, zuurstof.
Ademhalen, kleine traantjes.
Het licht uit en aan.
Leegte, leegte, leegte.
Het leven gaat door.
(Als een stampende motor vol met benzine.)
Mensen gaan naar hun werk, naar huis,
naar vrienden, naar hun geliefde.
Lopend, met de fiets, de auto of de trein.
Het leven gaat door.
(Als een stampende motor vol met benzine.)
Leegte, leegte, leegte.
Het leven gaat door, door, door.
Keihard door, door en door en door.
Ik sta nog steeds stil alleen.
Er is een tijd van komen en gaan
daartussen sta je op een scheermes
blaffende menigtes toe te hoesten
dat de poëzie geletterde zuurstof
is zonder welke we hersendood tussen
de stenen bewegen van geboorte en dood.
Als je nooit zegt dat iets mooi is omdat
je niet kunt zien wat van een ander eeuwig
deelbaar is ben je net als het heelal
alleen tril je negatief in een hoekje,
ook als er geen hoekje is omdat er zoveel
hoekjes zijn met trillende ego’s. Je trilt
altijd mee met de energie. Je weerkaatst
klanken van werelden die je niet kent omdat
leven een voortzetting is van alles wat koolstof
verbindt aan de hartstocht. Het staat steviger
als je geschiedenis de jouwe weet meedeelt in
de draaiing van de as.
Het allerschoonste aan de bomen is
dat ze geen meningen ventileren
en zich toch staande weten
te houden in een groot bos.
vòòr het vacuüm
heb ik mijn adem
gecontainerd
de sensatie gewaar
stil blakend licht
…
in deze anaerobe toestand
overleeft maar weinig
obligate muziek
diep in mij
als troostend houvast
sluit ik mijn ogen
op verstervende klanken
gearriveerd
ken ik de weg
in de nis
mijn container
ik open hem
Lieve lezer
Het is waar: lang geleden
heb ik mijn ziel aan de duivel verkocht
Sindsdien zit ik gevangen
achter dit bureau,
word ik dag en nacht bezocht
door inspiratie
Ik dank mijn literaire zegetocht
aan woorden die niet werkelijk van mij zijn,
die, net als zuurstof met een ademtocht,
van buiten me binnenkomen
De duivel zegt: als jij iemand vindt
die van je houdt om jou,
niet om wat, omdat je schrijft
dan ben je vrij
Wie zal me redden?
Jij?
Recente reacties