(Taaltheaternacht, Emmen)
een monotoon
sonoor neuriënd
koor op de gang
de drempel over
de tocht door
de catacomben
mijn oog valt op
een motvlinder
tegen de lamp
geen weg terug
het is te laat
voor uitvluchten
mijn stem stokt
achter de deur
de zaal op zijn hand
raast de nacht
burgemeester
van rotterdam
romantiek is uit
den boze hier
komt ellende van
het lijf zucht
een laatste sigaret
ik weet niets meer
En weer wandelden we,
de zee links, de zee rechts.
Een zucht van de ziedende zee,
schreef Perk aan zijn Iris.
Ik weet niet wie er zuchtte;
zij, ik, het matras
of de zee.
hoe dichter
bij de juiste woorden
keert hij tenslotte
toch weer terug
in werkelijkheid
valt ’t niet mee he
zo verliefd
ben ik op jou
ik hou van
serveer mij
opgeklopte
woede in de koffie
gesneden taart in de schaduw
maar wie bedenkt toch die
wolken van porselein
brekend uit de dagen
om de bruine torteltuin
Recente reacties