we houden ons staande
door een hoge graad van onbenulligheid
om ons heen en voortdurend
naast een dosis verschraalde rook
en geur van ranzig frituurvet
wachten we op een deur
of alleen maar haar brievenbus
een open gleuf met enig zicht
op bestaan rondom en enig vuur
het is weekend en voor even
gluren Kant en Schopenhauer van hun plank
verloren zielen naast een glas
naarmate de avond vordert
die kwistig en enigszins giftig was
Nu ik je schrijf
bedenk ik mij hoe jij
als ik je tegenkwam
zomaar op straat
en wat ik dan zou
schrikken of totaal
verbouwereerd
staren naar jouw ouder
en of jij je
zo dood gewoon zou
verbazen over hoe ik
je beeld al haast vergeeld
in wanneer jij verging
de dagen vul met al
wat slechts herinnering
en immer nog kan komen.
vandaag een alikruik gekust de zee
rond laten ruisen door het hele huis,
de kleinste kamer laten bruisen
van de zilte lucht en uit de stereo
zo stil dat de buren niet storen
konden; de schuimdalige glimlach
van een zomernacht. Tijd vergleed
met de liefde. Kussen lagen op
een oor te fluisteren. De gevolgen
golven per abuis naar binnen geluisd.
Dolfijnen koersten aan op wasbak,
de haring raakte uitgekaakt
en welbespraakt: vandaag
geen uitjes, het is genoeg.
Zo’n goed gevoel dat dit
ons huis is.
Die vrouw spreekt mij aan – zomaar op straat – en vertelt een verhaaltje over iets wat zich die morgen heeft voorgedaan op Zuid. Veel begrijp ik er niet van (ik weet eigenlijk niet eens precies waar Zuid ligt), maar ze heeft een prettige stem en ze kijkt me met heldere ogen aan en het lijkt alsof ze me kent. Zodat ik wereldburger ben met de wereldburgers in de wereldstad. Ik denk: die voelt gewoon mijn negerziel. Dan vraagt ze om geld voor de terugreis – want naar Zuid, dat is anders nog een teringeind lopen – en valt alles weer netjes op z’n plaats.
21 graden is een heerlijke temperatuur
voor een vrije dag in mei
maar het is te min als het samengaat
met matige regen in augustus – dat is nergens goed voor
behalve dan om te liggen en zomaar te kijken
om de ingelijste strovezel platen, de latten
en alle wit gekalkte vierkanten, te tellen
of om er tijdens het knuffelen met jou
boter – kaas – eieren op te spelen
met het kleine klapraam open en het schuivende
geluid van duiven in de goot
duiven die hun veren vrijen, zoals onze kleren tegen elkaar
een uurtje, een uurtje maar met jou
het lijkt wel onder een laken….. vergeten te strijken
alsof het plafond naar ons kijkt en gapen zou.
Recente reacties