nog glinstert een tegenstromende rivier
de enige die implodeert naar het brongebied
bevangen door water dat lotsbezegeling wist
met wassende dunheid en afnemend debiet
golvend door diepten van laag naar hoog
jij, zuivere eigenheid die geboren wederkeert
in het oeverzand staat geschreven wie je bent
de zoekende rivier die het onmogelijke begeert
er moet hier toch een bank staan,
ik herinner me hoe hij bestond
uit mens en gewoonte,
uit zoekende voeten
tegen een verlopen onderkant,
hoe voorbijzitters herkend werden aan
kuil en kruimel, soms vervloekt
vanwege hun morsige mond.
er moet hier een bank staan,
ik hoor hoe hij zuchtte,
toekomstige zinnen verstomde
door dringende geluidsgolven
uit iedere torn te persen,
zwijgen achteloos liet mee deinen.
er moet een bank staan,
ik weet hoe hij voelde,
z’n stoffige scheur
met hand doorwoelde.
er moet bank staan,
ik denk hoe.
Ik wil rusten in de bedding
van een broodzachte vrouw
riant en warm foedraal
waarin mij gewikkeld
Ik wil schaamteloos
ondergedompeld in laveloze liefde
klodders Pollock
in feestelijke Chagall kleuren
ik wil kinderachtig
verdwijnen
strelen
snuffelen
snoepen
Ik wil blind
haar lichaam schilderen
in mijn gedachten
Een vrouw is abstracte kunst
voor zoekende mannen
Ik ben al die mannen
en ik zal zoet zijn.
Recente reacties