Het kan wel zo zijn
van de liefde en de haat,
van het zoeken en iets anders vinden,
van het aaien en weer laten gaan,
maar een nieuwe avond fluistert door mijn tuin,
vangt de stemmen uit de verte en vermengt die
met het geluid van een rinkelende tram.
Zo vertelt hij in één adem
het verhaal van afzonderlijke zomers
binnen dezelfde stem beleefd,
brengt hij hen gonzend samen
op de plek waar ik sta
en luister.
ze doet niet meer mee
bekijkt het spel vanop afstand
toen had ze nog kinderen om handen
om te zoeken in alle hoekjes
en al wie niet weg was
was gezien
nu horen we haar voorbijgaan
zonder af te tellen
en haar ogen vertellen
ik kom
poëzie is mijn schoonzuster
ze woont alleen in een dorp
veertig kilometer verderop
ze rijdt in haar auto om
uit te zoeken hoe ons volgende
week zonder omwegen te bezoeken
liever te vroeg dan te laat is ze
ongezien onze straat doorgereden
En niet in zeven sloten tegelijk
’t hert op bevende poten
prikkeldraad stroom in de wei
’t gewei naderbij
En niet in zeven sloten tegelijk.
Schok wanhoop en luister
tegenstellingen welsprekendheid
der letteren en de dwazen die azen
altijd clowneske tand des tijds
kan ’t niet zeggen nog lang niet
alles dat weet niet weet allemaal
’t hart dat vleugels tedere waan
Onwetende werktuigen in mist
door gangen en spelonken
en zij die zoeken de hemel en in
boeken volgen de lichtgevende ster.
Amor hoor.
’t hert ’t gewei
’t sijpelend beekje.
En in zeven sloten tegelijk.
..en ik zeg dingen.
Laat ze maar.
Verstof jezelf in zand,
maar laat mijn voordeur waaien.
Klepper aan mijn brievenbus.
Ik ben naar zee de dingen zoeken
die er waren zoals jij.
Ik tast er naar.
Ik voel de tijd gaat dringen
en het tij loopt op.
Ik zoek naar dingen.
Een bewijs om vast te houden
en te zeggen. Iets te zeggen.
Dat was dat.
Daarna opnieuw beginnen.
Met wat dingen.
Met wat jij.
heb het gevonden
na een lang zoeken
iets
waar ik niet van af
kan blijven
wat je noemt
echte verslaving
en het blijft nog
steeds tegenvallen
Zo heb ik vaker gelegen,
als een onbekende
onwennig,
in mijn huid.
Barsten beginnen zich te vertonen,
zoeken zich een weg
uit het hoofd.
De mankementen zijn duidelijk,
de scherven van
hier en daar
heb ik
geleefd.
Het eens zo strakke landschap
op mijn gezicht,
vormt nu slechts nog,
een hobbelige zandweg.
Zo heb ik vaker gelegen,
starend naar de weerspiegeling
in mijn ruit.
Tijd heeft zich getekend,
en zich genadeloos vergrepen
aan de eens zo jonge god,
verscholen achter mijn oude huid.
Bruisend druk de wandelgang
van de sporen naar het hart
mijn moeder was nog onder ons
de oudste kon net lopen
Een mooie ochtend in de zomer
Geen wolk of veeg te zien
Samen zoeken naar de kerk
achter stadse bouw verscholen
Om de hoek het minsterplein
waaraan de kathedraal
Groots gelegen, hoog de mond
Geschilderd alle ogen
Tezaam betraden wij de tong
met keien als papillen
Plots vervloog de stadse ruis
als een opgeschrikte spreeuwenzwerm
Stil gemaand en ademloos
geen geluid meer in de oren
bogen wij devoot het hoofd
voor gotiek die tot de hemel reikt
Het ligt voor je,
in tekst gevangen:
de klare lijn die mensen
richting geeft
en energie.
Ze zoeken
nog iemand
die de lijn met vuur
en vastberaden overtuiging
weet uit te dragen.
De keuze valt op jou.
Het is niet dat je niet
van de mensheid houdt
(of toch wel?);
je helpt ze,
vind je,
meer
door weg te lopen
uit de geometrische zaal.
Ja! De sensatie met elke stap
waarmee je je verwijdert
zo velen te helpen…
Even later
op het strand,
handen in je zakken,
groeit je pik tegen de wind in.
Recente reacties