Resultaten voor het trefwoord zilte

geweten – jan bontje

woorden ontkiemen
als zatte zilte zoete zotte zaden
door een eonenoude drang
die ook hersencellen voortbracht
achteruitbracht
maar niet op Mars
(al zou dat moeten moeten en moeten mogen
nu het alfabet van Eos bijna compleet is
in oneindig veel varianten)

de rivier van Herakleitos vloeitstroomt naar haar bron
bereikt bestrijkt bevloeit omspoelt overstroomt
ongekende hoogten dieper dan de Filipijnse trog

Mohammed en Ali-bi-seksueel
dragen strooien hoeden
de laatste modus vivendi
vereist dat iedereen zich onthoudt
van uitlatingen en gedragingen
die anderen het recht ontzeggen ontnemen
te zijn zoals ze anders zijn

intussen bloeien
de seringen
laat de Amanogawa inclusief hemelnajagende slak
zich niet onbetuigd
: strooit sterren
over het zwartegatengevulde tapijt van het universum
aangevreten door wormgaten

helverlichte winkelcentra
die in elke stad
het laatste restje
authenticiteit
epidemisch verzieken

dan draai ik me om
en zeg de cipiers van jouw geweten gedag

verstomd – tijsterblom

de wind krast ravenzwart
tot woelende matras het gras
dat een eeuw geleden

praalbed was voor haar
die de zwaartekracht ontsteeg
van wie ik niet meer ruiken

kan de geuren van haar huid
en niet meer proeven de
zilte druppels van haar lijf

van wie de kleine lach
die elke storm deed liggen
is verstomd en zich alleen

nog horen laat als de wind
zijn krassen staakt en
met mij huilen wil

wie zoekt zal vinden – elize augustinus

Ze zal niet
vergeten hoe het begon
dit hurkend zoeken
in ’t veld vol klavers

een schat vergaard,
het groene klaverkruis
in ’t leergebonden
boek bewaard.

Voor later.

“Zei pappa, of was ’t mamma?”
(‘k was vier en weet ’t zo goed niet meer)
Zeewier zilte pier

dit bleke strand
muziek ruist in schelpen waait

een mateloos ogenblik
de duif in haar vingers fladdert
rust in een blauwe wolk boven zee

’t Woord kleur bekent.

overloop – raf geusens

laat lopen die traan
hou ze niet tegen
als ze weg wil
op haar eigen pad
meenemend
de zilte inhoud en
rollend in de vlucht
als boodschapper
van onmacht