bij jou blijven is vertrekken
en dadelijk in de broekzak tasten
naar het mobieltje
waarin je niet te wissen meereist
het is zoals je dagelijks vergewissen
van een tastbare liefde
tot ik in het lege grijp
achteruit wil lopen in een trein
door de massa stap
met asse in mijn zakken
moeder opent de klep
steekt haar handen
in de buik van de kast
zoon zinkt Stones
in zijn hoofd
sherry-o sherry-o baby
vader de grote
afwezige
laat zijn krant zakken
Zoals mijn bad vol potjes vol vlinders
en in de dekseltjes gaatjes en in
de kas een duizendtal op reserve
alsof ik hoopte dat ze de potjes
wegvlogen of zolang ze vlogen
Zoals ik baadde en zo zonder
het te willen potjes kapot deed slaan
en soms een vlinder ontsnapte, maar
vaker verzonk en ik me dan los sneed van
Zoals ik een aquarium kocht met sluitend
deksel, alle reserves losliet, juist daarin
faalde, want volledig vol vulde ik
Zoals ik het aquarium in een vol bad liet
zakken, het water het deksel drukte en zij
Zoals ik in één veeg
hoe blank haar huid ook bleek
hoe heet de thee die jullie dronken en al
het moois dat ze je te eten gaf rond dat uur
de rebel lacht goddomme, slaat duizend nieuwe wegen in
met genoeg geld en lef in zijn zakken
de maan boven alles en een kop vol vuur
ik heb de rivier op de voet gevolgd
smeet zesendertig stenen in het gras
pas nu mijn vinger over de landkaart glijdt
weet ik dat de man die mij de tiende steen gaf
onbetwist
de rebel was
Ze staan tegenover elkaar
Handen naast hun zakken,
vingers gespreid, de voeten
wijdbeens, met losse kaken
haken hun ogen zich vast
Ze wachten
op een teken
in het spiegelbeeld van zichzelf
Ze wachten
op die ene wimperslag met losse handen
op de asterix met gespreide benen
Maar die blijft hangen
boven het onuitgesproken woord
De weduwe heeft op handen en voeten
al zijn gedichten bij elkaar geveegd
en afgelopen woensdag met pijn in haar
rug en knieën, drie zakken vol in
de oud papier container geleegd.
zomaar zitten op een bankje
geen gejoel en geen gejaag
mijn handen in de zakken en
m’n oren in de kraag
dat is alles
geef ons heden
onze dagelijkse
onbestaanbaarheden
ons dagelijks
onbestaanbaar
heden
dat ik sta te dromen
aan de lopende band
dat ik rood moet staan
tegenover deze ogen
vol ongeduld
uitgestoken
hand
tastend in de leegte
van mijn zakken
lieve kassière
spaar me
zie dit brood
deze misère
hier is mijn lichaam
fietste grootvader onder zijn jas
varkens over de grens
snuit tegen snuit, poten rond
de nek
als een slabbetje pensen
hesp en spek
in zijn zakken bruine zeep
waarmee hij ’t varkensmondje
voerde, zodat het krijten
ophield, ’t varken
zeep bleef slikken
’t is te zeggen …
en af en toe wat bellen boerde
de honden kocht grootvader om
met beetjes vlees
ook die beesten bleken uitgemergeld
voor hen haalde grootvader
maar al te graag al zijn zakken leeg
mijn dag begint naam loos met krijt
op de lippen likt het de blauwgeruite
hemel af op zoek naar bestemming
het kiest dan het overige gaat
door zakken machines en handen
mijn dag arriveert op de plaats
van bestemming een vrouw scheurt
de nacht een vrouw vouwt mij open
en leest het begin ziet dat ik
naamloos ben ze schrijft me op
ze zegt dat ik het ben op wie
de wereld wacht ze vindt me heel
bijzonder vandaag en morgen is
er weer een dag die liefde heet
om open te vouwen te lezen en
door te sturen naar een ander.
Recente reacties