waarom ging je
zo vroeg weg?
wat bezielde je!
wat dacht je?
los van het malen
denk je niets
daarboven
op de top
fiets je
het licht uit
de ogen dicht
de diepte in
los van het lawaai
van het volk los
van de duivel
in je wiel los
van het zadel
van god los
wat bezielde je?
mijn kloten
Ze slaat haar armen om koppige draken
leest ezelsoren glad in vuur aan de schenen,
gedoofd door moeders nacht
ze kraait het kind in trouwen met poezen
haar borsten gepreveld in oudere tongen
dan rose kauwgom verdragen kan
ik wikkel haar benen in brandwerend folie
stel heupen af op onzichtbaar wiegen
terwijl haar stift Roodkapje kleurt
Haar kiem wil ik smoren, haar lippen begraven
in onschuldig zand haar afdruk behouden
de korrels zeven voor het geval
op handen en kniëen doorkruipt zij de kamer
echoot een paard naar naieve muren
het zadel gehuiverd in mijn hand
ik lach mij vermaakt, het leidsel in handen
blindeer ik de deuren en ramen, haar lipstick
verstopt in mijn plooibare angst.
Ik consumeer De Domheid vanavond in de vorm van een tv-presentator.
Ik zie het zo helder: hoe hij vragen stelt en de hemel dichtnaait.
Ik stoot iemand aan die het ook ziet, er ook van walgt: dat Domme.
Ik trakteer de hele kring van kijkers op een hele rake opmerking.
Ik entameer een lachsalvo waar seismologen even goed van bibberen.
Ik help zowat eigenhandig een zieltogend biermerk weer in het zadel.
Ik lever een bijdrage aan de coherentie van de avond, van het land.
Ik weet: de Domme tv-presentator gaat met de eer strijken, niet ik.
Recente reacties