omringd door stroman en knipmes
predikt de valse vlasblonde – gezalfd
zijn woord – de terugkeer der tijden
van valbijl en rad en garotte en strop
de klerken ontleden in woord en geschrift
excrementen gevonden op de plaats delict
waar hij het vulgus heeft toegesproken
de abderieten het hoi polloi en plebejers
wat de klerken niet lukte lukte de valse vlasblonde
– verregend zijn naam – de terugkeer der tijden
tot voetnoot en glosse op posters en lijsten
een man aan wie ik de weg vroeg
kwam met een voorbeeld
– ongevraagd
nu ben ik nog steeds onbedeeld
het kan raar lopen
langzaam te verdrinken in drijfangst
nog maar eens vragen dan?
de weg die krult is toch het langst
verderop zie ik de anderen dolen
hun adem doet echo’s uithollen
nog overmand door de slaap van gisteren
met hoofden die halsstarrig knikkebollen
ook ik droom wel eens
van hekken en wallen doorzagen
op onbewaakte overgangen
als gedrukte woordwaarden vervagen
en ik ken de naam van het uur niet
betwijfel inderdaad het nut van alweten
ook zij tasten in het duister
laat maar even zweten
nu het hoge woord eruit is
heeft het weinig zin te blijven hopen
en als ik eraan terugdenk
is het al met al raar gelopen
een kalief het zwijgen opleggen
de wrede ibn al-mu’tazz
kraakt het motief
ontdekt het causaal verband
tussen woord en gevoelens
ongeveer gelijktijdig
aan de andere kant van de beschaving
in een wereld aan de rand
beklaagt de keltische schone laidan
het lot van cuirithir en
schiet er het leven bij in
in twee duizend en veertien
koppelen we de lenigheid
van de geest aan de fysieke
souplesse
van pangur bán
Ministers lulzaken en kutafspraken
zaten sprakeloos, verslagen aan de grond.
Ziek van liefde. De stilte nam het woord.
Ze raakten elkaar niet aan,
smeekten om een oplossing,
gingen zonder morren, zonder woorden
verder, verder, verder, voorbij de noodzaak
bleven gewoon
voor hun principes staan.
Zodra ik mijn verzet tegen negatieve woorden
loslaat, lossen ze op –
net als dat: zodra ik mijn vlucht voor vluchten
staak het zal vervliegen
u ziet: zo kan het nooit meer fout,
niets is nog complex, of zwaar
maar… zodra ik dit besef
wordt het plotsklaps
moeilijk? –
Nee, nee, niet moeilijk! Want ook dat blijkt
weer zo’n verraderlijk woord
dat het wordt zodra je het denkt
Ze staan tegenover elkaar
Handen naast hun zakken,
vingers gespreid, de voeten
wijdbeens, met losse kaken
haken hun ogen zich vast
Ze wachten
op een teken
in het spiegelbeeld van zichzelf
Ze wachten
op die ene wimperslag met losse handen
op de asterix met gespreide benen
Maar die blijft hangen
boven het onuitgesproken woord
telkens als mijn adem stokte
bij elke huivering
en al mijn kippenvel.
altijd als mijn hart
op hol raakte of oversloeg.
alle brokken in mijn keel.
elk dat is even slikken,
ieder blozen, elke blos,
al het gestamel en gestotter.
elke blik en elke aanraking;
de hele verzameling
verwarrende beelden;
ieder woord
een woord teveel,
ieder woord
een woord te weinig.
alle hap-snap,
al het half-affe;
alle kladjes,
alle flarden,
alle losse flodders.
alle flitsen, snippers,
losse eindjes;
stukjes van een lied
wat ik ooit had willen schrijven.
alle foto’s oude vlammen
& de ongeschreven brieven…
hoe geduldig mijn papier.
alle lijstjes, titels,
boeken, films
& plannetjes
& voornemens
& alles wat ik allemaal
nog meer zou doen
& wat er niet van kwam.
herinneringen, namen, wegen, landkaarten
& het heimwee
naar de plaatsen
die ik nooit gekend heb.
& de twijfel ik of werkelijk geweest ben waar ik was.
mijn verhaal gezeefd door
een zelfreinigend geheugen,
vriend en vijand tegelijk.
al het onbeschrijflijks
in mijn machteloosheid.
elke prop en alle proppen.
mijn troost de drank
en het visioen van
een bodemloze prullenbak.
& verder
dat ik nu de tijd al mis
die nog moet komen.
Controversieel ben ik niet, of juist wel?
Ik weet inmiddels niet meer wat dat woord betekent.
Mijn broeders in de strijd leerden mij de lessen die ik nodig had:
dat zwart en wit hetzelfde zijn, dat zij tezamen regenbogen maken,
dat wij overal thuis zijn, dat leven luisteren en dan in vertrouwen
handelen is, dat ik altijd al deed wat ik nu doe: dit bolletje dat wij Aarde
noemen in mijn armen nemen en ons allemaal in slaap wiegen, liedjes zingen
die mijn kleine broertje voor mij schreef, die hij zelf nog steeds melodisch
schreeuwt. On Stage. Want daar gebeurt het, daar spelen wij met God, Allah,
de Vader, Moeder, of hoe je Het ook wilt noemen, en dat mag je iedere dag
doen. Om die liefdevolle leider nog eens aan te halen: “Life’s work, lady!” –
en dit is wat ik zeker weet: ik werk hard, ik speel harder.
Als we dan toch over armoedig hebben
een leeghoofd loop je niet zomaar op
wie dan leeft, wie dan zorgt dat het echt lijkt
alsof het hoort is deftig aan het woord
twee over het paard getilde lippen
nu het gezicht nog en wat er ook kijkt
kan mij nog minder schelen.
Toen je dwars door me heen keek
was jij de goede helft van ons twee
die zag hoe de werkelijkheid was,
hoe de wind grijs werd van het woord,
de zon het licht veranderde in regen
en de sneeuw zich nog een deken waande.
En toch had je me liever nog dan de stilte
die niks betekende, dan de duisternis
in het woeste land van wat me dierbaar was
en de kou waarmee ik muren bouwde.
Wat heb je niet verloren toen je me liefhad
aan de rand van de horizon, waar de nacht
de dag bekeerde en een streling van de wind
de platheid van mijn wereld accentueerde.
Recente reacties