ik volg de sporen in denkbeeldige sneeuw
of zijn het mijn stappen, doch onbetreden
wat ik onthouden moest, ben ik ook al vergeten
want wat ik wist, is te lang geleden
ik heb blinde muren opgetrokken
om kilte te weren die schuurt als zand
ik hou mezelf een universum voor
parallel, en ik sta aan de andere kant
ik luister naar mijn adem
die klinkt als een herfstblad, maar dan windstil
ik slik met mijn tong
die niet spreekt wat ik zeggen wil
bakvet stolt in de koekenpan
resten roomspinazie kleven aan zijn lepel
halfdood-gepolijst
de schaduw onder zijn ogen
een grimas
gevoelstemperatuur nul
koffie lekt in de gootsteen
lege tranen vullen lege pijn
gewoontes sterven af
de herinnering slijt
op de achtergrond is het windstil
onverschillig het weer zonder eind
meneer heeft geen keuze
eet zijn avondeten bij het ontbijt
Er liggen rozen op een altaar
Vijf of zes rozen evenwijdig
Het is niet warm of koud
Het is windstil
Er liggen rozen op een altaar
Vijf of zes rozen evenwijdig
Ik kijk toe hoe je een voor een
van het altaar rolt.
Op de tafel staan koffie, koffiekoekjes, thee, pruimentaart, bitter
koekjes, tosti’s, appeltaarten met slagroom en nogal wat alcohol.
De tafel is rond, vierkant, gewelfd, gestaald met enkel de poten
steeds weer uit hetzelfde materiaal: verroest, verweerd, wat vaal.
De tafel staat helemaal vol met glazen gestapeld tot aan de rand
met onder de tafel stoelen van riet van kunststof of van gietijzer.
Loodzware stoelen.
De asbakken zijn volgerookt, de peuken steken hoeken in de as
en zijn tot op de filter geblust en heel erg zachtjes fijngeknepen.
Zo af en toe snaait er een mus een kruimel weg, een duif of drie
Neemt poothoogte.
Een ouwe goochelaar heeft met een flitsende beweging onder de
tafel het tafelkleedje weggetrokken. Het is windstil. Niets rinkelt.
Recente reacties