De verweerde aanblik van mijn ziel
werpt een langgerekte schaduw
op de reeds duist’re avond in mij.
Wispelturige rook uit een nabije schoorsteen
streelt in ’t voorbijgaan een vogel.
Majestueus droomland en een wantrouwig geloof,
hand in hand, zij aan zij.

Aan het eind van de straat
de ogenschijnlijk onbeduidende kraai van een klein meisje,
gesmoord door de laatste stralen licht.
Een ieder lijkt te vertrouwen
op de God die ver boven ons het onheil weert,
maar droomland’s schone schijn bedriegt,
want was het slechts een gil van speels plezier
of zowaar haar laatste wellicht?