troosteloze dagen
van weleer
ik registreer in mij de tijd van strijd
eeuwig durende omwenteling
kosmos dode gedachten eenzame nachten
ontkomen aan de chaos
waar de huizen
ruimer
en de ramen open
sterke levensstromen waaien
kennis lichtstraal vonk van weten
tussen licht en duisternis
zien wij groene blaadjes trillen
als er wind waait door de populier
de helden van weleer
waren nergens in de lente
in de herfst spraken zij niet meer
en luiken wauwelden
in de wind in het aardappelveld
gingen boeren over de rooie
tot de winter kwam
huiver bedekte de grond
een sneeuwpop mompelde
met woorden die bevroren in de mond:
als een heilige bevriezen kan
kan ie ook ontdooien
ze draagt nog de naam maar de faam van weleer
vliedt weg in flarden van herinnering
het fornuis gedegradeerd tot meubelstuk
in de kast wordt enkel nog stilte bewaard
moeder kookt niet meer, raakte ’t kwijt
dwalend in de mist die haar hoofd omringt
is onderweg terug naar de moederschoot
geen zorgen meer, voor altijd veilig
Recente reacties