Langzaam valt de druppel.
Breekt stilte in stukken.
Het besef dat het tijd is.
Dat dingen gaan lukken.
Langzaam valt de druppel.
De laatste druppel.
Zet alles weer terug,
wat eens zo scheef zat.
Resultaten voor het trefwoord wat
Wat kon je gemeen zijn, de schijn ophouden.
Wat kon ik boos zijn, bang.
Maar wat maakt het nog uit?
Wat maakt het allemaal nog uit?
Nu je dood bent?
Als je er echt diep over na gaat denken, over geld, dan word ik er een beetje gek van, maar bij deze toch een poging.
In welk temperatuurgebied kan een kip lokaal een eetbaar onbevrucht ei leggen? Hoeveel schone ruimte, schone grond, schone lucht, schoon water en schoon voer heeft een kip nodig om daadwerkelijk een eetbaar onbevrucht ei te leggen? Zodat iemand het eetbare onbevruchte ei direct lokaal op kan eten? (Dus, aangenomen dat het ei niet gewogen, verpakt, verhandeld en vervoerd hoeft te worden.)
Wat kost een ei nou eigenlijk echt?
Als je nog preciezer gaat kijken dan is dat ook afhankelijk van de beschikbaarheid en samenstelling van het voer en het aantal kippen in de totale lokale kippenpopulatie.
Wat ik eigenlijk wil doen, is de prijs van een ideaal ei vastleggen en vandaar uit een nieuwe standaard maken, alles herwaarderen, zodat de dingen overal ongeveer hetzelfde gaan kosten en dat we daardoor ook overal ongeveer dezelfde sociale voorzieningen krijgen zoals wij die bijvoorbeeld in Nederland hebben. Een ei heb ik ook gekozen, omdat dat over de hele wereld verkrijgbaar is en gegeten wordt, meer nog dan brood en rijst, waar ook meer werk door de mens zelf aan zit, en omdat het een relatief gangbaar en goedkoop product is. Toch kleeft er aan een ei toch ook een nadeel dat het op de Noordpool veel duurder eieren eten is dan in Nederland, aangezien kippen niet in die extreme kou kunnen overleven.
Desalniettemin, met de definitie van het ideale ei kan er een grote stap gemaakt worden in de economische gelijkheid en vooruitgang van het welzijn van de samenleving als geheel, we kunnen opnieuw eerlijk gaan handelen, iedereen krijgt en betaalt wat het echt kost vanaf de nieuwe eierenstandaard, en iedereen krijgt er overal eerlijke voorzieningen voor terug.
In Nederland zeggen we wel eens tijd is geld, en Einstein die zei: Tijd is relatief. Dan moet geld dat ook zijn, met andere woorden, na de hervaluering hoeft de wereld niet te veranderen, het is alleen de ratio waarmee we elkaar betalen, die veranderd, en daarmee hoop ik op een wereld waar het allemaal wat verstandiger en eerlijker verdeeld is onder elkaar.
Als we het gepland hadden
hadden we het niet beter kunnen timen.
Op de seconde nauwkeurig.
Alsof god met me praat,
de duvel ermee speelt.
Een plooi in de tijd.
Alsof je weet
dat het gaat gebeuren.
Wie of wat is hier toch
verantwoordelijk voor?
Ik weet het niet, ik weet het niet.
Ik ben er nog niet uit.
twee verweerde voetstukken op het zand van een strand aan de zeewaterrand
zoutbevreten maanbeschenen enkel dat duo
de rest reeds verbrokkeld
alsof pilaren van de aarde
de hemel nabij hebben laten vallen
beplat het het plat platter
onze pinnakels weerstaan
in dit ondermaanse tranendal
het aangedane leven
Dat wat was, en er nog steeds zo mooi uitziet, dat wat was, en zoveel problemen geeft, dat wat je wil en niet meer wil, dat wat je verward, wat de vrede verstoord, de leegte wegneemt, de angst overwint, het dal dieper maakt en de berg hoger, dat wat was, als een spel op een glad wateroppervlak, de viool langs de snelweg, het verhaal dat allang afgesloten had moeten zijn, omdat het was, was, was, was, was, maar het houdt me vast, maakt en breekt de dag, dat wat je grijpt op de grens van leven en dood, je wraakt als je te dichtbij komt en naakt naast je moeder op de bank zet als je een grote bek hebt, waar je verveeld thee met te veel suiker drinkt en vogeltjes telt op het muurtje, alsof alleen de krant nog zegt welke dag het is, en zelfs een blauwe maandag kan voelen als een zorgeloze zonnige zondag zonder angst. Was je maar hier om het zelf te kunnen zien.
wat moeten we hier nog meer in zoekgeraakte hoeken
op tussentijdse grond terloops bij eb of vloed dan vloeken
wie houdt zijn handen thuis, hangt met kindontgroeiden rond
wie knoopt de lakens lang genoeg alsof wij al ongezond
hun blokken zijn aan been, wie maalt om ons, en komt op deze dag
ons niet met afgewende blik gedogen, nu we zelfs in boeken doven
en het binnenleven niet meer gaat, als we van alles niets meer mogen
buiten deze staat, naar zee zouden we wel willen, wij die niet te peilen
diep tot op het bot en laatst de zoute meisjes bleven
ik ben vrijwel voortdurend bezig mezelf te verbeteren
en al kan ik niet exact vertellen wat ik aan het verbeteren ben
of hoe
het feit alleen al dat ik er vol overgave aan werk
en dat al mijn concentratie bijeen is geraapt rond dat ene doel
en het bijeen rapen van die concentratie zonder twijfel mijn eigen verdienste is
kan hoe dan ook als verbetering worden betiteld ten opzichte van alles daarvoor
toen ik nog wel eens half om half uitwegen verzon
onberedeneerd een herfstblad van de grond raapte
lachte
grapte
wenste dingen belachelijk te maken vanuit de onderbuik
met een gevoel van triomf zo kort
als een inzakkende schuimkraag
waar geen progressie van welke soort ook
in aan te wijzen viel
maar nu…
nu ben ik elke dag hard en opgepompt
onderweg naar een betere versie van mezelf
die bochten en kruispunten nadert met nog minder schrik
ferm een koers kiest
de mond als een streep
de kaaklijn vooruit geschoven
de humor als een weliswaar aantrekkelijk
maar al met al uiterst contraproductief systeem
van gesublimeerde aarzeling
naast me neer gelegd
wat valt er
op nee na
nog te zeggen
regen
tranen
tuiten
Recente reacties