Het was gedaan
en de kaas stond op tafel.
Eens was alles eenvoudig.
Zoiets als een grote tuin
met allerlei soorten dieren.
Schilfertje voor schilfertje
brokkelt de beschaving af.
Telkens als je dacht:
ja het is er,
het komt goed. –
Stonden er weer tanden op de wacht.
Op de wacht voor oorlog.
er lag iets in de lijn der verwachting
op de weg die bestemmingen verbindt
ik zag eerst niet goed wat het was
het bleek zo te zijn, zoals ik altijd al dacht
mijn verbeelding trekt in cirkels rond de polen
door een onbeantwoorde weg gescheiden
van de plek die lichtjaren voortduurt
van het continent dat verlangen voortstuwt
met aarden handen moet ik mijn akker doorploegen,
glooiende velden ontgronden, onomwonden
om langs wederkerende wegen te ontkomen
te verdampen tot een onzichtbaar elders
in de verte, met samengeknepen wimpers,
lijkt of alles zo heeft moeten zijn
Ik kan je niet meer lezen
zei de mossel tegen de steen,
je gezicht is te verstrakt en je wezen
is diep weggezonken in je huid.
Gisteren kwam je nog zo heerlijk langs
mijn randjes schuren, sleet je nog
mijn scherpe kantjes, klopte je op mijn rug
om te kijken of ik binnen was.
En nu lijk je me dan zo verlaten
en voor eeuwig in jezelf gekeerd,
mijn lief, mijn steen, mijn ooit
zo gladgesleten zielemaat.
bij jou blijven is vertrekken
en dadelijk in de broekzak tasten
naar het mobieltje
waarin je niet te wissen meereist
het is zoals je dagelijks vergewissen
van een tastbare liefde
tot ik in het lege grijp
achteruit wil lopen in een trein
door de massa stap
met asse in mijn zakken
Afstand doen,
Van al dat was
Herinneringen van toen
Toen het blijkte,
En toen het blaakte
De zucht, van evenwicht
Haar balans, niet kon breken
Soms is het beter,
Vergane schepen
Vergaan te laten
Dat wat was, en er nog steeds zo mooi uitziet, dat wat was, en zoveel problemen geeft, dat wat je wil en niet meer wil, dat wat je verward, wat de vrede verstoord, de leegte wegneemt, de angst overwint, het dal dieper maakt en de berg hoger, dat wat was, als een spel op een glad wateroppervlak, de viool langs de snelweg, het verhaal dat allang afgesloten had moeten zijn, omdat het was, was, was, was, was, maar het houdt me vast, maakt en breekt de dag, dat wat je grijpt op de grens van leven en dood, je wraakt als je te dichtbij komt en naakt naast je moeder op de bank zet als je een grote bek hebt, waar je verveeld thee met te veel suiker drinkt en vogeltjes telt op het muurtje, alsof alleen de krant nog zegt welke dag het is, en zelfs een blauwe maandag kan voelen als een zorgeloze zonnige zondag zonder angst. Was je maar hier om het zelf te kunnen zien.
ik heb zin om langs een meer te lopen
langs een meer gelopen
ik had zin om langs een meer te lopen
ik liep langs een meer
ik had het hele meer wel rond gewild
de vorm die het toevallig had
afwisselend mijn voeten in het water
en over kademuren
langs de oever
het was hier en daar
een boulevard bijna
het meer is groot
maar niet van alleman verlaten
er mag wel wat bebouwing staan
een stad of dorp desnoods
een verdwaalde kroeg
is meestal wel genoeg
misschien wil ik er ook
een herberg bij
ik heb het meer gezien
vanuit een hoge verte
ik heb zin om langs een meer te lopen
langs een meer gelopen
ik had zin om langs een meer te lopen
ik liep langs een meer
ik heb het meer gezien
vanuit een hoge verte
door het park loop ik
richting huis
net voor de maastunnel
belt mijn moeder
of ik het al gehoord heb
pim fotuyn
De laatste keer moet de eerste keer zijn
dat ik je voor ben, want al weet ik
dat je bestaat, je bent als was
je van papier en verlaten te worden
door papier
Voor sommige boeken voel ik veel en als ik aan ze denk
wil ik ze nooit kwijt, en het ene boek
dat verdween en ik laat
op een middag terugvond op het dak
zo doordrongen van vogelpoep en regenzand
dat ik het ondanks mezelf
niet verdragen kon en verbrandde
Dat ik stok, steeds voor het einde, omdat
ik het einde vrees dat ons
finaal zal beëindigen, en ik zie je,
ik ben haast te laat
met zeggen dat ik ga,
als was het papier
op.
Recente reacties