Vandaag lacht de jongen een mond vol lucht
veel minder benauwd dan de dauw
die van ‘t gras een parellaken maakt
waardoor de mier, alle druppels water
van spriet tot spriet, verblind raakt
als door zorgen over over- en over- en over-
morgen is de lucht rond de jongen
opnieuw een beetje bewolkt en verliest hij
zijn richting tussen sprieten als bomen
die de blik op het parellaken dwars-, het gras
lijkt morgen groter, groeien moet hij,
de jongen, over het over.
Rustig rook ik een broekspijp vol
en morgen begint mijn werkweek, ik –
leun achterover in een lui gevoel
en morgen, nee, niet doen –
ik ontspan me, zo hoort dat,
met pantoffelkoffie en koek
en adem – dit is toch –
ik adem – is dit niet?
het moet gewoon, jawel,
dit is een goed gevoel.
Verbaasd bladert hij om zich heen
door pagina’s wachtend wit,
hij vraagt en weet tegelijk in wie
hij thuisgekomen is,
hij ging de cirkels te buiten
voor bijnamen op de vlucht,
rent nu over lege vlakten
slokt en lacht de lucht.
Recente reacties