van wat ik schrijf is nooit meer
is nooit meer iets waar zoals
vroeger dingen waarheden
waren

mijn tong lispelt er lustig op los,
toen liefde en bloedworst nog
samengingen en wij zongen,
omdat we

nog zingen konden:

eigen meester, niemands knecht
                    recht en slecht
stalen vuist en rappe hand,
zo is ’t volk van Nederland

waar is het varken in dit lied
met stalen vuist en rappe hand.

ferme jongens, stoere knapen,
schaamt je jongens en gaat mee
naar de zee, naar de zee

om aldaar te verdrinken,
                    recht en slecht.

hola, Bootsman, ik ga mee!