De weken zijn van steen. Vandaag
ligt Italiaans graniet aan
mijn vingertoppen. Ik sla mijn
vuist erop kapot.
Wat glad was, barst. Het tijdsbeeld
spat tot gruis uiteen, wordt
nacht. Kogelronde, roze
korrels, tollend om hun eigen as,
snellen op een driekwartsmaat
door het gapend zwart. Mijn hart
pompt magma door haar kamers,
geeft zich vloeibaar over zodat
mica kan zwemmen als ionen in bloed,
de stonde bezaaid raakt met gloednieuwe sproeten.
ze schreef zich lachend naast je
in zwart of allebei
ze grinnikte een rode streep
een vuist wat bleek
was jij
je mond getekend op beton zo
hard zo onaanraakbaar hoog
ze moest wel blijven tot de muur
en alles was
gesloopt
bloempje meisje vrouw, roze tutu
vervangen door nagellak en All Stars
Een knuffelbuikje van witte chocola
eten, iedere dag prikt vinger in de keel
Schoon is haar facebookfoto, onschuld
weg geknipperd met die filmsterogen
Eén hand is een vuist, de andere verft
trefzeker een laag glossy verlangen
op haar bloemblaadjesmond
Recente reacties