In Rotterdam in een kelder zonder raam zit
een jonge hond opgesloten.
Een keer per dag krijgt de hond een bak zout
water en slurpt.
De deur wordt dichtgegooid en het licht en de
voetstappen sterven weg.
De hond jankt, tiert, huilt om nog wat water en
sterft na drie dagen in een kelder in Rotterdam.
Wanneer krakende voetstappen
zich voortbewegen in een nacht
die me speels wakker houd
wanneer alles vastbesloten lijkt
te liggen in angst, slechts enkel angst
in diezelfde angst
die mij
dagelijks zo bruut m’n dromen ontneemt
dan
vraag ik me af
of het niet beter zou zijn
om zo’n leeg bierblikje in de trein te zijn
of het niet beter zou zijn
om te bestaan in een traag meebewegen met het stoppen
van zo’n ijzeren monster
in het optrekken en het schudden
het blijven steken
in de barsten van een vloer
die door niemand opgemerkt word
Misschien is het beter
de adem van een willekeurig mens op de rand
van mijn blikken lichaam te voelen
zijn lippen die me even aanraken
om vervolgens
weggesmeten te worden
en te rollen
en te rollen
en te rollen
totdat iemand me oppakt
en er voor mij besloten word
dat ik thuis hoor
in een vuilnisbank
waarin ik niet meer geacht word te bestaan
zou dat
soms
niet makkelijker zijn
laat zijn tranen over Poolse akkers lopen
bijtende kou kan hij verdragen
maar nooit, het snijden
van stilte
in voetstappen die vertragen
weer ziet hij de barakken
waar zijn ziel werd vermoord
en waardigheid verkracht
hij brengt zijn hand naar de borst
zijn stem stokt, ze stalen mijn naam
ik werd nummer B 0698
Een aanval op de achterblijvers, een verhaal zo oud als de straat.
Hier is het dat ik van je hou en het is nu. De verten in een mal
gegoten, keer op keer herhaald, ingeperst verlangen. De wegen
ernaartoe. Pijlen, sporen, voetstappen en voorgevoel.
We verteren de weg goed, de fles gaat van hand naar mond naar
ziel en oude liederen worden dan en daar geboren. Het timbre van
een vergeten stem, het trillen van de tijd en spijt dat alles eens
zal zijn geweest wat het nooit had mogen zijn. Maar genoeg
daarover nu. Hier is het dat ik van je hou. En het is nu. We
kunnen niet heel de wereld. Alleen wij al langs de kant van
de weg. Je weet toch hoe dat gaat.
Terwijl de wegen zich verleggen
het einddoel diabolisch verandert
loop ik in een rechte lijn door het leven.
Achter me kronkelen voetstappen als
dronken stempels in het zand.
Daar waar de tijd de wijzers met
zachte tikken de paden laat slaan
ziet hij me dieper in mijn jas kruipen
sjaal zorgvuldig om de nek geknoopt.
Het mag nog geen winter heten.
Dat wil ik domweg niet.
dat het daar zo is
nietszeggend, begrepen
het gemis
je ogen die wijder staan
dan ik wijd kan kijken
dat het daar zo is
in het kopieerapparaat
onbedrukte kopieën
en flesjes inkt
dat het daar zo is
moet het licht uit
genieten
van de stilte als je zucht
dat het zo is
veel smaken thee
hele zakjes
hele werelden, emoties
te over bij het zetten
dat het is
zonder de weg te zijn
het is
zonder einde voetstappen lopen in verse sneeuw
tevreden te gaan smelten
Recente reacties