Resultaten voor het trefwoord verstaan

leaders of men – gronama

Merrie van nacht draaft recht uit zijn dood, galoppeert
overal in, uit, dwars door strijd, toont stokoude velden
vol bittere tranen, rook, kruizen en bloed, vlammen
sloegen naar binnen, in hoofden, omgekeerd achter ogen.

Miermensen zijn geboren doen worden uit willekeurige
broedkamers, slechts lege plaatsen, zoals iedere kamer
slechts lege plaats is, bepaalde ruimte in tijd, het tot
woede ervaren, ergens, gevoel van frustratie daarin.

Miermensen, gemanipuleerd tot in kruiperige pootjes draven
huichelende leiders na die precies die dingen beloven die
zovelen hopen, nieuwe levens, gevuld met prachtige dingen,
weinig verstaan, weerstaan, de duistere kant van hun zingen.

 

 
geïnspireerd door ‘The leaders of men’ van Joy Division:
http://www.youtube.com/watch?v=dCj3YgO_wx8&feature=related

echo’s – hans mellendijk

Want je liet me staan
alleen geen rucht
baarheid de vrucht
baarheid, bepaald
zeker niet verstaan.

Ja, dat soort eigenaardigheden.

En een verloren
land, niet gefaald
voortaan geducht
gezucht en vlucht
over mijn oren.

Ieder zijn eigen narigheden.

Had je me maar
beweerd veracht,
bezweerd verkracht.
Kaminaga,
kam in je haar.

Onvoorspelbaar,
de echo’s uit een ver verleden.

cimetière du montparnasse – bert bevers

Daar zijn ze weer, de galmen van de andere kant. Van
eerder. Aan deze Boulevard Edgar Quinet rusten
ergens op een zolder stijve foto’s in donkere albums.
Behouden mag de stille verte. Vroeger was er zonder

luister genoeg gefluister binnenskamers. Nu blijft ijdel
de bijbel dicht, al klinken er plots wel eventjes violen
samen, honderden. Onder spreektaal worden hier loze
riolen gedicht zodat het geheim van de verbazing blijft.

Voorvaderen kuchen, zien dat er nog steeds naar gulle
genade gesmacht wordt in lofprijzen. Zij hopen dat we
niet zullen vluchten in leeggeroofde zuchten maar gaan

verhalen van wat gebeuren mag. Van doorgift, in tempus
praesens. We horen. “En, was het weerzien blij?” En we
verstaan. “Ik zal een brief zijn uit mijn tijd, een andere.”

zo wordt het nooit wat met dat dichten – arjan keene

Ik ben bijzonder gelukkig getrouwd,
met een vrouw waar ik enorm van houd.
Ik heb drie werkelijk geweldige kinderen
die ook best wel gelukkig zijn, tenminste,
dat zeggen ze na een pijnlijke marteling.
Ik heb een baan, ga fluitend naar mijn werk,
kan op de fiets zelfs, maar doe dat niet,
want vind dat zielig voor mijn auto.
Ik word voor die baan heel goed betaald,
en dat voor het schrijven in een taal
die alleen door apparaten wordt verstaan.
Ik ga zelfs naar een sportschool toe,
ben opgeruimd, netjes, goed geluimd,
je zou zeggen, maar waag het niet.
Dus waar moet ik in godsnaam rake beelden,
fraaie metaforen, merkwaardige woorden
en klinkende zinnen vandaan halen?
Hier wordt Sinterklaas niet gelukkig van.