achter de regenboog, langs de nulmeridiaan
blijft het water vlak, ergens zonder rimpeling
zal een zwaluw weerklinken in aardse schoot
de blik vooruitgeworpen op gewonnen tijd
gekeerde oneindigheid, herroepelijk hopen
gedurig ontsproten aan bochtenloos omzien
aan bezield ademen, of een benauwend hartzeer
een helix van ooit, gevangen in verloren wederkeer
graag zou ik het
deerniswekkende meisje
verwarmen
ze lijkt onaanraakbaar
verschrompeld
een groot verdriet
geen traan te bespeuren
geen enkel geluid
alsof ze reeds niet meer is
ooit lopen dag en droom in de pas
nog druipt werkelijkheid in een trage traan
over innige muren, verteerd tot vloeibaar glas
en schuilend in hoeken van ommuurd bestaan
stervend tegen hemellicht en lijdzaam
zoals een vis zich op het droge gedraagt
zo heeft het dak zich van schubben ontdaan
op het huis waarin een enkeling zich waagt
onafwendbaar als het eigen lichaam
dat door verloren dromen is geschraagd
goed is het pas
als je echt niet weet
waar je het vandaan
hebt een gave
al was het
als het ware
de verloren zoon
een kater
Grond heeft mij allang verloren.
Alleen woorden schieten wortel.
Hier op papier ben ik een bloem
van blauwe inkt het blijvende
liefje, ik kom pas slaaps tot leven
waar vlijtig lezen begon.
Onder jouw blik geeuw ik
deinend op mijn steel
darrig als een bij
en met een warme zin
breek ik de gelofte
aan bevroren schutblad.
Zie mij
steeds opengapen in jouw zon.
ik wil slapen in een groeiend woud
van vier voetbalvelden per uur
met geredde dieren
op een afgekoelde aarde
ik zap door zwarte gaten
koren op een hongermolen
te laat om wat uit de ijskast te halen
orang oetans ijsberen in kooien
het dooit van noord tot zuid
het televisiebeeld sterft uit
en ook mijn voetbalploeg heeft verloren
De zon staat laag het is nog fris
maar aan de kleuren
zie je dat het bijna zomer is
ik ga uit bed en doe zowaar mijn best
je bij het opstaan niet te storen
de zon staat laag het is nog fris er is
zover ik zie
nog niets verloren.
er staat een boom
op het veld
zijn verloren bladeren
maken hem kaal
dwars doorheen
kun je alles zien
hoe een wolk voorbij drijft,
de eerste zonnestraal
je begroetend aanraakt
meer is er niet
een standbeeld aan de rand
in de mandala kreeg hij nog
zijn eigen kleuren
van mijn mama’s hand
in verloren letters
gaf zij zijn naam
tot ook dat haar is vergaan
en zij nog enkel kijken kon
beeldig
als een stervende reiger
Ik mis de lach van de katanflaat
het gepiep van de vlop en het
minutenlange kloppen van de
roodgestreepte vromerwiep
vroeger was het grandulomeer
nog zuiver en vrij van spet, of
molodontale algenmestborij
onder het marmeren oppervlak
hard zijn nu de stenen die ik uit
en de woorden die ik pleng bij
de blik op de afgegraven grond
die boven blauwe luchten hangt
wat is verloren, komt niet in tweevoud
weer, noch in vreugde of geluk over
wat verworven is in wanhoop, en
dromen van chaos in de ochtend.
Recente reacties