Toen ik nog net 15 was
Verlangens
naar zijn warme mond
naar zijn koude hand(en)
Opgelaten
als ik te veel dingen zeg
als ik niet weet wat te zeggen
Kwaad
omdat hij niets van zich laat horen
omdat hij niets van zich laat zien
Spijt
dat het zover is gekomen
dat het niet verder gaat
Bang
dat ik hem ooit weer zal zien
dat ik hem nooit meer zal zien
het ijzig koude licht; naar ’t schijnt
hoe een steelse lach ragfijn verdwijnt
wiegelende ijskristallen trekken een spoor
morfologisch op bijna niets geënt
rondom mij is het klapwiekende mangaan blauw
ik adem, een beetje van mijzelf er voor
ik stijg en zweef door vormen van gevoel
’t wendt
alsof ik je nooit meer vinden zou
stuur je de verlangens naar ’n voor
van de werkelijkheid, reusachtig
een gapend bruin slot
Bij het vuur zingen sterren:
het is goed om knoken te warmen.
Aan de kleren herken je de verlangens:
ze liggen in een plas aan haar voeten.
Ik streel de kilte weg,
begeerte verdampt bij zoveel bloot.
Nu ben ik het bos.
Mijn armen de beschutting.
Glans moet er zijn
daar begint alles mee
magie verscholen achter
metersdiepe kersenogen
zwijmelen
sprakeloos zijn als bij een
platgevallen eik
duimzuigen in de schaduw
van verpletterende verlangens
totaal verslagen achterblijven
bij het mysterie vrouw
magica materna
waar is toch de verwarring
van nooit of te nimmer?
ik wil de glans van
duizend Cleopatra’s!
Ik wens je de stilte van oceanen
de zachtheid van babybillen
de lichtheid van een blad in de wind
en het geluk van een dubbeltje op z’n kant
ik wens je het gemak van het geloof
het gebed van de liefde en
de genade van wijsheid
ik wens je pleisters op al je pijntjes
zoete woorden van vrienden in beide oren
en de onverwachte geruststelling van een vreemdeling
maar ik wens je ook
de verwarring van verlangens
de hartstocht van onzekerheid en
het gewicht van teleurstellingen
ik wens je de golven van de zee
en de stilte van oceanen.
Het kraken van de schragende planken
Klinkt zacht vanonder je trage blote voeten.
Aan verzaken van schoonmaken is te danken
Het opdwarrelende stof, deeltjes die je begroeten
Van dingen en dagen, geweest, vervlogen.
Kleding ligt in de hoek, boeken op een stoel;
Een foto, ooit zoek, steekt ergens uit: momenten
Roept het op, kwijtgespeeld tussen het gewoel
Van kansen en mogelijkheid. Al de elementen
Waren aanwezig, maar je bleef onbewogen.
Je huis is vervuld van je adem en geluid,
Van heimwee, onvervuld, en van spinnen,
Maar alles gaat verstopt tussen de kluit
Van heel de bende. Waar je moet beginnen
Wanneer je op wil ruimen is je een mysterie.
Verlangens sluimeren in al de hoeken,
Onder de lakens begraven, in lade en kast.
Je blijft eraan haken, alles komt je verzoeken,
Telkens en telkens weer, als een grote last.
Vol zuchten en zorgen zag de spiegel je hysterie.
Geen gevoel is je woning bespaard gebleven,
En de sedimenten van je sentimenten liggen
Om en over alle spullen en zaken heen geweven.
Naast de brief van je ex een glas aan diggelen,
Haast een kaart van een zwijgende zoon rakend.
Je denkt jezelf nog een duizend dingen toe,
En weer maak je verwijten aan levenspassanten.
De kraan open, gezicht wassen; je ogen moe;
Heel de avond lig je in bed te lanterfanten,
Bewustvol weer geheel de wereld verzakend.
Recente reacties