Verzin voor mij wat onzin
Laat me zachtjes zuchten
grijnzend glimlachen
Neurie onnodig om niets
wieg lachend om heel weinig
vier haar verjaardag mee
Wees de verwaande waanhoop
een nietszeggend iemand
De ondeugdelijke oom
die tergende tante
die ik diep dankbaar
slechts jaarlijks hoef te pruimen
Weet jij wel wat voor dag het vandaag is?
Jawel, donderdag, hoezo?
Nee, de datum bedoel ik.
De elfde?
Ja, precies, mijn zus is vandaag jarig. Niet op de kalender gekeken?
God, nooit aan gedacht.
We gaan er zaterdag wel naar toe!
Ik zeg toch niks?
Daarom.
Op het toilet hangt een verjaardagskalender van Marjolein Bastin,
de zus van Rien Poortvliet, die heel aardig vogeltjes, bloemetjes
en bijtjes kan tekenen, maar op het onzalige idee is gekomen dit
op onze verjaardagskalender te demonstreren.
Achter de elf staat in schoon schoolschrift de naam van haar zus.
De spanning stijgt. Wie moet drinken en wie mag rijden.
We zijn er snel uit. Zij mag drinken, want het is haar zus
en dus mag ik rijden. We lachen nog terwijl het volgende
dilemma zich aandient: het cadeautje
Een boek?
Ach nee, ze lezen niet.
Een boeket bloemen?
Welnee, iedereen geeft al bloemen.
Een mooie vaas om al die bloemen in te zetten?
Een zaterdagmiddag, 13 januari. Het regent en het is koud.
Op de radio een weerbericht: plaatselijk kans op ijzel.
Hoor je dat?
Ze strooien heus wel.
Hoe laat moeten we er zijn, uur of negen?
Nee, eerst koffie, acht uur!
Haar parfum overtreft het muffe interieur van de oude Golf.
De ruitenwissers piepen natte sneeuw van het voorruit .
Voor ons doemt een strooiauto op, ik minder gas. We zijn
er bijna, maar het cadeau, de vaas, vergeten.
Het geeft allemaal niets, onze jassen mogen gewoon
aan de kapstok. Na de koffie en het gebak is het zover.
De schaal met hapjes, de toast op de jarige, het glas,
de oude verhalen, de wanprestaties van het elftal…
Ik leeg mijn blaas met huppelwater op het toilet van
haar zus, alwaar ook mijn naam prijkt. Sierlijk met
een vulpen geschreven.
Lispelend van de wijn schudt ze alle handen en wijst
op de klok die vijf voor twaalf aangeeft en zoent
de vrouwen met lovende woorden. Ik alleen haar zus.
Zo welkom zijn we. In de oude golf zet ik de radio aan.
Ze draait de volumeknop omlaag en wil praten:
Wat vond jij ervan vanavond?
Ach ja, gewoon.
Je vond er niet veel aan?
Jawel hoor.
Wat vond je van mijn zus?
Ze zag er goed uit.
Nee, wat ze allemaal zei, bedoel ik!
Heeft ze iets gezegd?
Gaan we zo beginnen?
Van drie naar vier, ik schakel door, het ijzelt niet
maar regent zacht en er is gestrooid.
Mijn nicht en ik plannen
De vergiftiging van de loodgieter
Op de beste bewaarde bunker van het strand
Hij moet vergiftigd worden
Omdat hij mijn verjaardag vergeten is.
In de tuin van mijn grootouders staan planten
Negentig procent is giftig
In het tuinhuisje staan tien bussen insecticide
Maar mijn nicht heeft een beter idee:
De insuline van mijn grootvader.
Helaas is mijn grootvader niet suikerziek
Mijn nicht heeft de insuline in de ijskast
Tussen de mosterd en yoghurt gedroomd
We staken onze plannen
Een dikke vrouw in een vuilniskaroranje badpak
Zegt tegen haar kind: ‘Morgen krijg je een ezel.’
Het is zeker geen zoogdier
Daar in de zee
Mijn nicht beweert dat het haar stiefvader is
Maar ik weet wel beter
Het kan haar stiefvader niet zijn
Haar stiefvader ligt op een motelbed
Tussen een morbide ganzenkweker en mijn moeder.
Wanneer de zon voor de drie zondagsschilders ondergaat
Springen we van de bunker
Mijn nicht rent recht naar de dichtstbijzijnde vaderfiguur
Ik benader traag de jongste zondagsschilder
Hij heeft de dikke vrouw in vuilniskaroranje badpak geschilderd
Hij heeft er vlierbessenrood van gemaakt
Rauwe vlierbessen zijn giftig.
Het gras zo kort gemaaid,
zo strak, zo groen, zo
braaf hadden wij het nooit
het flesje wijn voor je
verjaardag laat ik maar
ongeopend
ik verstop het
in het haagje
achter je en
niemand zal
het zien.
Recente reacties