een blik waarvoor een kind
van vier geen woorden heeft
en – geef ik maar toe – nee,
ook een man van zestig niet

maar het was die blik naar een
verte waarin niemand ziet
van stappen zetten op geheugen
van geen muur of vloer ontwaren

en ook naamloze angst, dát was het
waardoor een obstakel de hoogte
vond op de derde of vierde trede
nog twintig te gaan

en ook al was die blik nu afgewend,
hij wist hem starend in het bloed
voelde hem rechtstreeks
in de eigen, dichtgeknepen ogen

een weerzien was er niet, zal ook
niet komen, tenzij het verleden
toekomst wordt en dan nog alleen
op straffe van vergiffenis