Wandelen langs de Vecht
erover met het pontje
lang buiten zitten
gelezen, koffiedrinken
eitje eten en een hele lange zoen
en net las ik een verhaal van een schrijver
die een prachtige vijfenveertigjarige bloeiende
sappige levenslustige seksuele opwindende stralende
schoonheid beschreef en zag ik je alweer voor me
Resultaten voor het trefwoord vecht
zie de avond
balt zijn vuisten
jij vecht
en ik vang
het ruisen van engelen
die door dit maaiveld
lopen we moeten blijven lopen
laat een spoor van bomen na
tegen het dunner worden van de lucht
kan ik niet helpen – schiet ik oeverloos tekort
zie de avond
stolt zijn duister
jij vocht
en ik ving
het lekken van jouw
mergpapieren gezicht
laat me je stelpen
ik draag je naam en leg je neer
in dit slapeloos gedicht
met de herinnering
aan ruimte
maar te licht
voor de zalvende woorden
van een dwalende god
De zon kruipt langzaam omhoog
dat is zo’n afgezaagde zin als het om de vroege morgen gaat
ik heb vandaag een paardenstaart ingedaan
eentje die me terug bracht naar vroeger
naar het zwiepen als ik op de schommel zat
vandaag waait het hard
en de weilanden zijn bevroren
Rook komt uit de schoorstenen,
ach arm milieu.
Ik zou bijna ’s bus uitlaat vergeten
die is net zo erg
en ik werk eraan mee
“Save the planet”
staat dan ideologisch op mijn hemdje
We rijden weer,
al die file in de ochtendspits
al die 21ste eeuwse proletariërs
niet bezweet van het fabriekswerk
maar keurig in kapitalistisch pak
al die idealen
de lente is er ook een
vandaag vecht ze met de winter
narcissen tegenover vrieskou
ook al zo’n cliché metafoor
ik weet dat de lente winnen zal
op een dag
nog even wachten, alleen.
Het goede overwint altijd,
daar geloof ik in.
Naïef zullen ze me noemen,
scheelt me niets
een dromer zullen ze me ook wel noemen
veel leuker dan een realist
De zon kruipt nog steeds
en mijn gedachten ook
Recente reacties