het hervonden water spiegelt binnenkant
ik ga in een omtrekkende beweging mee
voel ruggelings strelen met vlakke hand
mijn leniging zweeft boven ademloze zee
ik ben in een onbeslapen bed ontwaakt
waardoor wormgaten vallen in blindheid
het duurde even, maar de code is gekraakt
eindelijk ben ik deelgenoot van mijn tijd
het ritme van lome golven is nu de maat
onbedijkt zelfs, in vloeibaar koele lijven
want dood tij dat fier de wereld over gaat
komt met behouden vaart bovendrijven
mijn hoofd leidt mijn lijf
naar waar het blijkbaar moet zijn
en houdt het net haaks op de straat
mijn lijf daarentegen
wil amper bewegen
maar mijn hoofd zegt ‘Straks kom je te laat!’
een dreigend dilemma
door gierende remmen
aan gort gerost in volle vaart
mijn lichaam zijn zin
en dus blijft hij er in
terwijl mijn hoofd mijn lichaam verlaat
wanneer ik weer eens over akkers stap
door brede voren ga, zo diep bevroren
de kraaien zie daar op de torenkap
hun jassen zwart, ze lijken hier te horen
en winter weer zijn glazen offers schenkt
aan sloot en vaart waar reigers onverdroten
ondanks het stille wit van dood die wenkt
nog zweven tussen hoop en niet geschoten
besef ik, deze streek verdraagt geen duiven
waar kind en vrind gelijk de tijd gevlogen
zijn, alsmaar verder weg van lege ruiven
de draad gebroken is, het pad verbogen
naar oude ogen die nimmer meer wenen
om namen neergelegd in sleetse stenen
voor zover wij weten
had het meer te maken
met een vlucht
naar den hemelen
dan met zo’n statige vaart
– een tweede keer
het loodje leggen
leek ze net teveel –
Tussen appels in de zomer
hangt een varken in de boom.
De slager is uit rijden
in zijn eigen zoete droom.
Er zit een bokking op de fiets,
hij spartelt in de regen.
Hij weet niet hoe hij weet niet hoe
zijn blote benen hier bewegen .
Daar dartelt in de vaart
een meisje met een paardenstaart,
heel kunstig in een net,
lekker spartelend in het vet.
Zo klimt de hete zomer
langs de slager en de dromer.
Recente reacties