niet aan denken maar rustig ademhalen
en staren, in een digitaal universum
noem het afleiding, getemd landschap,
glazen stad of vliegend tapijt. Ze zwijgt
dan dat wiegen, die zachte deining
die naden in het glanzende spoor
die vruchteloze poging elk oog af te wenden,
de gedachte te verstrooien zonder te zwelgen
noem het verleiding, openbare vervoering
of noem het lust, lonkend tussen de rails
blind universum
doof geluid
om mij
dwingt naar kern
voel met heel mijn huid
de essentie
de wanden van de geboortegrot
het levenswater
de streng
wordt pas afgesneden
in tussenmist
hier
naar
daar
waar de oermoederkoek
compulsief
het leven leeft
geeft
ik volg de sporen in denkbeeldige sneeuw
of zijn het mijn stappen, doch onbetreden
wat ik onthouden moest, ben ik ook al vergeten
want wat ik wist, is te lang geleden
ik heb blinde muren opgetrokken
om kilte te weren die schuurt als zand
ik hou mezelf een universum voor
parallel, en ik sta aan de andere kant
ik luister naar mijn adem
die klinkt als een herfstblad, maar dan windstil
ik slik met mijn tong
die niet spreekt wat ik zeggen wil
de goudvis zwemt
van west naar oost naar west
en andersom
gedurig maar ongedurig
rondjes
in zijn kristallen kom
ontdaan van zijn huid
-want bladgoud is goud waard-
zwemt hij tegen de klippen op
ont-komt
en belandt in zee
waar hij op de rug van Neptunus
een odyssee maakt
richting de maan waar men
hem vriendelijk ontvangt
en wegwijs maakt in het universum
waar hij vanaf nu thuis is
samen met de bewoners
van de Andromeda- en Paardennevel
en Neptunus de planeet
die verdraaid veel lijkt
op de kristallen kom
waar hij ooit in zwom
zodat-ie een déjà-vu heeft van jewelste
na enige lichtjaren keert hij terug op aarde
en stelt vast dat de mens geen steek verder is
behalve dan met de vaardigheid
om nog beter maar vooral goedkoper
genocide te plegen
money makes the world go ‘round
citeert de geldhandelaar met de gouden tanden
in zijn eclectische cabrio zonder wielen
want de techniek must go on
de goudvis besluit vrij willig
terug te keren naar zijn kom
(terwijl zijn eigenaar tevreden lacht
en niet bemerkt heeft dat hij weg was
zwemt hij voortaan gedurig zijn rondjes)
Eigenlijk is dit een heel klein universum.
Kijk maar in je hart, daar vind je alles wat je nodig had,
iedereen die jou ooit haatte, iedereen om wie jij gaf.
Wij weten allemaal dat als wij maar diep en lang genoeg
graven, wij in ieder atoom van iedere cel een zee aan
melkwegstelsels zullen ontdekken.
mijn universum
waar lynchen leuk is
paupers ongelukkig
baby’s niet bestaan
sterven een keuze is
slim zijn een plicht
waar jij niet bestaat
en ik ook niet
honden katten zijn
katten zichzelf zijn
risotto aan bomen groeit
en rivieren overstromen van whiskey
Ik zuig het licht op
Van gestorven tragiek
Leef in de blinkende ogen
Van wie mij ziet
Omvat de ruimte
Zoals het onkenbaar immateriële
Ruimte geeft
Aan het universum om uit te dijen
Is het kleinste zo oneindig
Groot en onzichtbaar
Het draagt nog vele
Andere materiële universa
Op een andere onmogelijk te doorgronden manier
Doordringt dit oneindig kleine alle materie
Het nulpunt is de kern van alles dat vorm heeft
Zowel van binnenuit als van buitenaf ontsluit het
De mogelijkheid tot bestaan.
Let wel, lieve lezer
Dit is niet alles
De oneindigheid van het oneindig kleine is niet alles
En is in die zin niet zonder grens
Het absolute weten, kennen en begrijpen
Verschuift altijd in de tijd
Indien wij de massa van de zon exact konden bepalen
Dit is dan nog steeds niet alles en ook niet constant
Weet dit lieve lezer,
Ik verstoot alle massa ik
Leeg en zwaar als ik ben
De twijfel van het moment
Is wat je voelt dat aan je aandacht ontsnapt
Jijzelf bent het gewicht van het verlangen te zijn
Wat is de oneindigheid van het oneindig kleine toch gering
Achter de horizon vallen regendruppels
Daar is er ook een horizon die niet samenvalt met die van mij
Kon ik maar doorstoten in het rood van de ondergaande zon
Leven in de laaiende kleuren die mij doorstromen
De duisternis graait, een stille kracht slokt mij op
Zwart is de werkelijkheid die de onstuimigheid van mijn verlangen stilt
Ik ben verdwaald in de wereld terwijl zij in mij naar zichzelf zoekt
Alsof zij stil valt in de schitterende kalmte van een oranje ster
Straalt het Andere zo in mij van ver
Vergaan is ook dit licht
Wat is nu het verloop van tijd in dit gedicht
Slaag ik in mijn medemenselijkheid
Ik ben verdronken en de golven die mij opslokken
Zijn van een tastbaar goud
De golven die mij verdronken hebben
Spetteren vanuit de andere wereld
Ik heb gedronken, misschien was het teveel
Ik ben verdronken in de wereld die ik nooit zal zien als geheel
De oneindigheid van het oneindig kleine is niet alles
Een weldaad is het licht van de zon
Benedictie, deze zalving die in het oneindige begon
Implosie van de zichtbare wereld
Alles kantelt in het toekomstige zijn
En helt over in een oceaan van het allerkleinste
Het allerkleinste onveranderlijke deeltje zal zich dan ook openen
Om nu dan werkelijk het oneindige prijs te geven
Uiteindelijk staan wij dan met lege handen in de tijd
Bloeien de appelbomen op het topje van mijn vinger
En dansen de ooievaars tussen mijn wimpers
Stijgen zij op de natte thermiek van mijn lach en mijden de daalstromen
De oneindigheid van het oneindig kleine is niet alles
zo ik mijn universum
handvast omklem
wie houdt mij?
èèn vingerbeweging
influenceert
tot in chaotische
fractalorde
voelbotsen
beseffen mij
van groter
graag had ik
glimpogen
verlangen heeft geen vorm
geen naam en geen bezit
slechts een chaotische beweging
van de God tot wie ik bid.
verlangen geeft het universum
de zin waar het om vraagt
omdat de drang naar ordening
verlossing in zich draagt.
verlangen leeft in vrije energie
als instabiele kracht
die zichzelf nooit zal vervullen
want wanorde is macht.
liefdevol en onbaatzuchtig
is de wording van het evenwicht
verlangen
naar gestemd geheel
dat onbewogen
onvolkomenheid verlicht.
Ik zag de goden zich
met tomeloos plezier verbazen
om hun eigen onvermogen
ik zag ze spelen, uit verveling
zomaar iets proberen
eerst geschrokken, daarna vol verrukking
kijken naar de eerste zonnestralen
ik zag de tijd beginnen en ik zag
het universum eeuwig lachen
om een zelfbedachte, wonderlijke grap.
Recente reacties