Resultaten voor het trefwoord tranen

pijnboomgrens – august tholen

Vandaag, vrienden, zingen
we ons naar de vergetelheid.

We reizen tot boven
de pijnboomgrens
en zetten ons neer onder het
licht van een oeroude ster

waar de wereld eindelijk weer
tot rust komt en terugzinkt in
haar natuurlijke, geheiligde
staat van onverschilligheid.

Waar al haar ontroeringen weer
tot alledaags ongemak worden,

haar kalkstenen tranen niet
langer tot museaal marmer
worden samengedrukt,

haar meanderende beken
worden rechtgetrokken

en haar hysterische snik-
blauwe luchten in kalmer
tinten gepuzzelstukt.

Want eeuwig vallen
de regens in Frankrijk,

warrelt de geur van
versgebakken brood
er door leigrijze straten,

krijsen de everzwijnen
in de bossen om manna,

bedrijven stelletjes
de liefde in portieken,

schilderen krankzinnige
schilders blad voor blad
de vurige vingers van de
esdoorns op de hellingen,

 

 

 

 
speelt iemand Satie op
een Normandisch strand.

 

 
En eeuwig tuimel ik,
handenwringend,
in een vrije val
naar moeder aarde,
 
als Icarus,
 
als een oeroude ster
 
zingend,
 
zingend.

user calendarclock-o

maar 1 keer – pallas van huizen

Literatuur moet een beetje wringen, schoppen, omdraaien, verbuigen, of klinklaar zoals het is, onzin of niet, maar goede onzin, waar je iets aan hebt.
Literatuur doet pijn, geeft tranen, liefde in het hart, breekt het, heelt het, troost het, smelt het, draait het, maakt het, zegt het, dat wat jij denkt, ik denk.
Literatuur is puur, dat schrijf je maar 1 keer.

user calendarclock-o

ontsnappen – martin b

de old school
koffiemolen
van mijn moeder

geript op een
zondagmorgen
uit de rommelkast

ik weet het nog

ik was 15 & transporteerde
tranen via sluiproutes
naar de overvolle maan

user calendarclock-o

versteende vergezichten – iniduo

in een poging het bestaan te omarmen
speur ik de einder af naar een opening in de hemel
waar als het ware mijn lot in zou kunnen passen

als de lucht dan is geklaard
smelten alle bevroren tranen
op de wangen van verdwenen wolken

ik meen zilverkleurig licht te zien
maar verwar luchtledig blauw met groene pluimen
als kruinen op het vinkentouw
– gelukkig is niet alles wat het lijkt, zo lijkt het

user calendarclock-o

de nood, de deugd en alles daar tussenin – pallas van huizen

: || ” Is houden van wel leuk? ”

Gek is eerlijk. Muziek is een gevoel.
De liefde doet dit, de liefde doet dat
maar het woord rechtvaardigheid
kwam er niet in voor
Toch voelen wij aan dat het perfect is
Het enige dat echt telt
De eerlijke gekte, leuke verliefdheid
de wereld hoeft het niet te weten
de genegenheid, het houden van
het respect dat je voelt
als samen in een warm bad
een zoen in gedachte
in een oase van rust
Als de lede tranen
die even spreken
aanvaarden we de stilte
de eenvoudige stilte
en laten elkaar
weer even gaan.

user calendarclock-o

roodgloeiend heet – merlijn huntjens

als ik je verdriet deed, bleef je lachen
totdat je meer water vond voor je gezicht.

wegstrepen; daar was je goed in. het weghalen
van druppels tranen tegen een achtergrond van

meer. zo deed je ook bij mij. ik heb je nooit sip
gezien. je wachtte tot regen viel zodat je op het bal-

kon kon staan. het onderscheid tussen vocht weg.

steeds als ik je verdriet deed,
douchte jij je roodgloeiend heet.

user calendarclock-o

zwart water – jan van der voorde

Ik ben een oceaan,
Die de druppels is
Van vele momenten
Ik ben een oceaan,
Die de zeeën bevat
Van vele tranen
Ik ben een oceaan
Niets liever, dat je zwemt
Als in een onbekend avontuur,
Niets liever, dan een zacht fundament
Waar je op kan rusten in het late uur,
Niets liever dan dat
Maar, op de bodem,
Liever geen
Verdroogde,
Uitgeputte,
Verzonken schat

user calendarclock-o

droomvragen – calvin smith

In gedachten lijken mijn dromen alleen
ik blus de kus van zoete woorden mam
waar waren de tijden van geluk alleen
ik geloof in het stromen door liefde pap
voelen we in oneindige leegtes verder
lijken wegen te sussen in mijn hoofd

om niet meer te smachten naar warmte

Nachten huilen tussen de sterren waar
iedereen slaapt wordt de maan getroost
met lieve gevoelens eenzaam door mijn
betoverende glimlach aan mijn eindeloze
raamkozijn hangt een wereld vol emotie
in tranen van een jongen met vragen los

geslagen in de toekomst van zachte stof

user calendarclock-o