Hier zit ik
middenin de kamer
te wachten op sneeuw
Door licht omringd,
omringd door licht,
maar alles wat ik zie is nacht
Ze zegt: een warme reet voor de winter
Nee, zeg ik, sneeuw. Je weet wel, een deken
Vijfendertig en alleen
Pel van top tot teen mijn
huid eraf en je zult het
vlees meteen zien wenen
Wat is je favoriete woord voor sneeuw?
Dons
Een deken
Een vacht voor de anders kale stad
waarom ging je
zo vroeg weg?
wat bezielde je!
wat dacht je?
los van het malen
denk je niets
daarboven
op de top
fiets je
het licht uit
de ogen dicht
de diepte in
los van het lawaai
van het volk los
van de duivel
in je wiel los
van het zadel
van god los
wat bezielde je?
mijn kloten
Nachtmusik
zon achter de top
sferisch licht aan weerszijde, diffuus
de lucht daalt
in het dennenwoud
schemerachtigen struinen mysterieus
ik ben alleen?
loop over naalden verweerd al
geluid verstomt
een zweem van eeuwigheid
het bos zwijgt, zingt zonder woorden
die muziek kan alleen ik verstaan
langzaam daal ik af
tijd verloopt
ik zie de maan…
Om aan de top te kunnen blijven, trekt men soms de lucht wat dichterbij.
Het Hoge Woord wankelt dan op Zijn piëdestal en puft schaapjes met staf
in de rechterhand tot toonbeeld van aards verlangen. Unisono blaten zij
voor Hem de schone gewassen van hun weide samen, waarin lustig kan
gelammerd en gedarteld hun kopjes schuimbekkend de vrome hemel-
ejaculatie. Het Hoge Woord spermatozoïden van de Opperram, de sneeuw-
en regenval die de doorzetter-klimmer te allen tijde vrijwillig trotseren zal.
Geroepen en aangelokt door de Openbaring van Zijn Woord aan hem,
leidt Hij de moedige klimmer tussen Zijn gespreide benen en scheert zijn
wol af, gaat door machtig toedoen van Zijn Zijn zijn zijn Zijn Zijn zijn.
Want het Zijn Zijn treft elkeen die klimmende is, zich voortplant naar Zijns
Gelijke.
Ik herinner mij daarenboven de wijze woorden van een andere hoogleraar
die werkelijk bergen werk verzette in de zoektocht naar Het Ware. Enorm.
de gids gaat ons
al prevelend voor
de kale berg op
gids van vader op zoon
je ziet hoe de berg zich verheft
de baai de stad
verder weg eilanden
grommend en reutelend
dan weer donderend
pyroclastische stromen uitbrakend
oh vuurtoren
zo moet Emma Hamilton hem gezien hebben
eeuwige schoonheid
gekoppeld aan haar gezant en vulcanoloog
met haar geliefde Horatio Nelson
hij op zoek naar de Franse vloot
Napels aandoend
ooit de mooiste stad van het heelal
paradijs en vagevuur
het Koninkrijk der Beide Siciliën
de hooggehakte vrouwen
nu in gehuurde gympen
plasticzakken als sokken
aan de staart van de groep
het vuur van de revolutie
heeft de stad niet echt bereikt
de republiek bestond vijf maanden
Maria Carolina was geen
Marie Antoinette
boven is het koud
een gammel café met terras
een molen met ansichtkaarten
al snel verdwijnt de top in de wolken
Ze schreef me een gedicht
over klaarkomen en zo…
beklimming naar de top,
rillend, trillend van genot
en dat ze bij het planten
van de vlag aan me dacht
met minder woorden.
Recente reacties