Ik wil rusten in de bedding
van een broodzachte vrouw
riant en warm foedraal
waarin mij gewikkeld
Ik wil schaamteloos
ondergedompeld in laveloze liefde
klodders Pollock
in feestelijke Chagall kleuren
ik wil kinderachtig
verdwijnen
strelen
snuffelen
snoepen
Ik wil blind
haar lichaam schilderen
in mijn gedachten
Een vrouw is abstracte kunst
voor zoekende mannen
Ik ben al die mannen
en ik zal zoet zijn.
Wat als je opstaat en zachtjes
uit mijn dromen begint te lopen?
Wat als je opeens uit het dakraam
van de buurman naar buiten kijkt?
Wat als ik je tegenkom
en je duikt voorlangs?
of erger nog, je blijft staan
en lacht de lach van een vreemdeling?
Wat als ik koppig onder mijn oksels kruip
en blijf hangen in de tijd?
Wat als ik op een zondag opeens de zomer mis
als een karatetrap in mijn gezicht?
Wat als jij de zomer begroet
met onverklaarbare martini’s in je handen?
Wat als ik heel hard je naam roep
in het donker tegen stille muren?
Wat dan?
In de remise van de ziel
is geluk stilstand van alles
wat ooit is geweest
niet wachten op signalen
maar de stilte vragen
niet de roestplekken tellen
maar de strepen in de lucht
niet gissen naar een plan
of zoeken naar de zin ergens van
Terug het donker in
de deuren hermetisch op slot
‘hineinhören in sich selbst’
In één keer zichzelf opbergen
In één keer grondig aanvaarden
In één keer de stilte snoeihard laten vallen.
Glans moet er zijn
daar begint alles mee
magie verscholen achter
metersdiepe kersenogen
zwijmelen
sprakeloos zijn als bij een
platgevallen eik
duimzuigen in de schaduw
van verpletterende verlangens
totaal verslagen achterblijven
bij het mysterie vrouw
magica materna
waar is toch de verwarring
van nooit of te nimmer?
ik wil de glans van
duizend Cleopatra’s!
Ik wens je de stilte van oceanen
de zachtheid van babybillen
de lichtheid van een blad in de wind
en het geluk van een dubbeltje op z’n kant
ik wens je het gemak van het geloof
het gebed van de liefde en
de genade van wijsheid
ik wens je pleisters op al je pijntjes
zoete woorden van vrienden in beide oren
en de onverwachte geruststelling van een vreemdeling
maar ik wens je ook
de verwarring van verlangens
de hartstocht van onzekerheid en
het gewicht van teleurstellingen
ik wens je de golven van de zee
en de stilte van oceanen.
Moeder, nu hangt U los
in de touwen van de dood
de regisseurspet aan de lamme voeten
Het is niet meer zo leuk als vroeger
zucht U mij toe en
ik zeg dat ik het begrijp
Waar de vermeende greep op de wereld
illusies in een grote glazen kast stopt
schendt ouderdom de vertrouwde regels
Alles valt in diggelen
en bukken kan niet meer.
Recente reacties