Dansende glimwormen verlichten
mijn schuchtere schreden
geleid door twee statige
witte wieven.

Langs de uitgesleten treden
afdalend naar het
midzomernachtfeest.

Onheilspellende mysterieuze klanken
Bach’s toccata gespeeld op een
droog waterorgel door een
beschonken faun.

Zich lavend aan de fles der
zotheid drinkt de nar
om zijn wulpse bosnimf
te vergeten.

Trotse eenhoorn is geen
deelgenoot aan het nachtelijk
bacchanaal
bewaakt de brokstukken van de
Steen der wijzen.