mijn honger naar genade
laat mij verlangen
mijn verlangen
laat mij vluchten
mijn verleden vlucht
naar verre bestemmingen
mijn vergeten
laat mij herinneren
mijn toelaten
laat mij verlaten
mijn navel
laat mij staren
mijn gedachten
laten mij dwalen
langs het gewichtloze
van mijn gewicht
en mijn luiheid
van lijf en leden
doet mij vervagen
door mijn blindheid
voor het hier en nu
Resultaten voor het trefwoord staren
ze blijft maar mondloos naar me staren
mijn plantaardige moeder
in haar veld verandert niets
ook niet met een klap
in haar landschap horen rozen
haar blik rolt ten einde
uit de stoel
wat rest draait wel op wielen
ze heeft ogen om te aaien
strelen is iets goedaardigs uit een verleden
in haar tuin van heden
ben ik niets
er zijn van die dagen
zoals vandaag dat
je stil voor je uit zit te staren
je bent
zwanger
en voel
er groeit iets moois diep binnen in je
dicht bij je hart
in blijde verwachting
tot de dag dat Woorden.
geboren gaan worden.
Nu ik je schrijf
bedenk ik mij hoe jij
als ik je tegenkwam
zomaar op straat
en wat ik dan zou
schrikken of totaal
verbouwereerd
staren naar jouw ouder
en of jij je
zo dood gewoon zou
verbazen over hoe ik
je beeld al haast vergeeld
in wanneer jij verging
de dagen vul met al
wat slechts herinnering
en immer nog kan komen.
negen maanden lijkt langer in streepjes
zo zit hij dan gekamerd hij verstaat
alleen de desolate taal
van oude boeken en zijn platen
ik zie hem soms -niet vaak-
in tram veertien
dichten over leven achterin
hij strijkt jaloezieën voor zijn vensters
om in jaloezie te staren naar
moest hij me bekennen
hij vroeg me of ik zijn ziel
even onder mijn arm wilde nemen
want zijn rug werkte hem tegen
zo reisden wij;
eenmaal met zijn tweeën
Recente reacties